Przejdź do zawartości

Tytania (księżyc)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tytania
Ilustracja
Zdjęcie Tytanii wykonane przez sondę Voyager 2
Planeta

Uran

Odkrywca

William Herschel

Data odkrycia

11 stycznia 1787

Charakterystyka orbity
Półoś wielka

436 300 km[1]

Mimośród

0,0011[1]

Okres obiegu

8,706 d[1]

Nachylenie do płaszczyzny równika planety

0,079°[1]

Długość węzła wstępującego

99,771°[1]

Argument perycentrum

284,400°[1]

Anomalia średnia

24,614°[1]

Własności fizyczne
Średnica równikowa

1578 km

Powierzchnia

7,82 ×106 km²

Objętość

2,06 ×109 km³

Masa

(3,53 ± 0,09) ×1021 kg

Średnia gęstość

1,72 g/cm³

Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni

0,378 m/s²

Prędkość ucieczki

0,77 km/s

Okres obrotu wokół własnej osi

synchroniczny

Albedo

0,27

Jasność obserwowana
(z Ziemi)

13,9[2]m

Temperatura powierzchni

60 K

Tytania (Uran III ) – największy księżyc Urana. Została odkryta przez Williama Herschela wraz z innym księżycem Oberonem[3][4], który później doniósł o jeszcze 4 innych satelitach, ale okazały się one pozornymi[5].

Tytania, Ziemia i Księżyc w tej samej skali

Nazwy Tytanii i pozostałych czterech wówczas znanych księżyców Urana zostały zaproponowane przez syna odkrywcy, Johna Herschela, w 1852, na prośbę Williama Lassella, który rok wcześniej odkrył księżyce Ariel i Umbriel[6]. Lassell przyjął wcześniej (1848) schemat nazewnictwa Herschela dla księżyców Saturna, gdy odkrył ósmy jego księżyc, Hyperion.

Wszystkie księzyce Urana otrzymały nazwy po postaciach z utworów Shakespeare’a lub Alexandra Pope’a. Tytania została nazwana po królowej elfów Tytanii, z komedii Sen nocy letniej.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Jedyne zbliżenia powierzchni Tytanii pochodzą z materiału fotograficznego zebranego przez amerykańską sondę Voyager 2 w styczniu 1986. Obejmują one tylko południową półkulę księżyca, która wtedy była skierowana w stronę Słońca.

Dokładny skład i budowa powierzchni Tytanii pozostają nieznane. Zebrane dane sugerują, że Tytania składa się z lodu wodnego (50%), krzemianów (30%), związków organicznych – pochodnych metanu (20%). Podobnie jak większość innych dużych księżyców planet-olbrzymów, Tytania zalicza się do księżyców lodowych. Charakterystyczną cechą powierzchni jest kanion, porównywalny rozmiarami z marsjańskim Valles Marineris, czy Ithaca Chasma na księżycu Saturna, Tetydzie.

8 września 2001 Tytania zakryła słabą gwiazdę, co było okazją do określenia jej średnicy i sprawdzenia obecności atmosfery. Zebrane dane pokazały, że Tytanii najpewniej brak atmosfery (ciśnienie przy powierzchni: około 0,03 mikrobara). Jeśli istnieje, jest cieńsza niż na Trytonie czy Plutonie.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. [dostęp 2012-10-09]. (ang.).
  2. Bill Newton, Philip Teece: The guide to amateur astronomy. Cambridge University Press, 1995, s. 109. ISBN 978-0-521-44492-7.
  3. W. Herschel. An Account of the Discovery of Two Satellites Revolving Round the Georgian Planet. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London”. 77, s. 125–129, 1787. (ang.). 
  4. W. Herschel. On the Georgian Planet and Its Satellites. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London”. 78, s. 364–378, 1788. (ang.). 
  5. W. Herschel. On the Discovery of Four Additional Satellites of the Georgium Sidus; The Retrograde Motion of Its Old Satellites Announced; And the Cause of Their Disappearance at Certain Distances from the Planet Explained. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London”. 88, s. 47–79, 1798. (ang.). 
  6. W. Lassell. Beobachtungen der Uranus-Satelliten. „Astronomische Nachrichten”. 34, s. 325, 1852. Bibcode1852AN.....34..325. (ang.). 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
  • Titania. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25]. (ang.).