Przejdź do zawartości

Turks i Caicos

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Turks i Caicos
Turks and Caicos Islands
terytorium zamorskie
ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Hymn:
God Save the King
(Boże, chroń Króla)
Dewiza: Each Endeavouring, All Achieving
Państwo

 Wielka Brytania

Siedziba

Cockburn Town

Data powstania

1962

Zarządzający

John Freeman

Zarządzający

Premier Turks i Caicos Rufus Ewing

Powierzchnia

948 km²

Populacja (2018)
• liczba ludności


53701[1]

• gęstość

57 os./km²

Numer kierunkowy

+1 649

Strefa czasowa

UTC -5 – zima
UTC-4 – lato

Języki urzędowe

angielski

Położenie na mapie
Położenie na mapie
Położenie na mapie
Położenie na mapie

Turks i Caicos (ang. Turks and Caicos Islands, w skrócie TCI[2]) – terytorium zależne Wielkiej Brytanii w Ameryce Środkowej, na Oceanie Atlantyckim, na północ od wyspy Haiti. Obejmuje dwie grupy wysp: Turks i Caicos we wschodniej części archipelagu Bahamów. Wyspy, zbudowane z wapieni oolitowych, otaczają rafy koralowe. Są często nawiedzane przez huragany.

Latarnia Lighthouse Park

Powierzchnia kolonii wynosi 430 km², a zamieszkuje ją 30,6 tys. mieszkańców (2008)[3], głównie Afroamerykanów. Stolicą i głównym portem jest Cockburn Town – 3,7 tys. – na wyspie Wielki Turk. Podstawą gospodarki wysp jest rybołówstwo (połów gąbek, morskich ślimaków, langust i krabów), rolnictwo (uprawa agawy sizalowej) i turystyka (40 tys. turystów w 1989 roku, a obecnie nawet do 100 tys. rocznie[4]). Na rozwój turystyki wpływają korzystne warunki naturalne (rozległe plaże, korzystne warunki do rekreacyjnego płetwonurkowania, żeglarstwa i sportów wodnych), oraz polityczne (waluta, ruch bezwizowy z wieloma krajami). Coraz większą rolę w gospodarce kraju pełni obsługa finansowa i bankowa zagranicznych przedsiębiorstw – raj podatkowy.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Wyspy zostały odkryte w 1512 przez Ponce de Leóna, ale do 1678 nie były zamieszkane. Od 1766 roku stanowią kolonię brytyjską. W okresie wczesnokolonialnym na wyspy sprowadzano masowo afrykańskich niewolników. W latach 1873–1962 wyspami administrował brytyjski gubernator Jamajki. Po uzyskaniu przez nią niepodległości Turks i Caicos stały się samodzielną kolonią z własnym samorządem lokalnym.

Czasami pojawiają się dyskusje na temat potencjalnego przyłączenia Turks i Caicos do Kanady. Takie inicjatywy były prezentowane przez kanadyjskich polityków kolejno w 1973 roku, 1986 roku, a ostatnio w 2004 r. Przekonywali oni, że wyspy byłyby idealnym schronieniem od srogich kanadyjskich zim, chętnie odwiedzanym przez Kanadyjczyków dzięki akceptowaniu kanadyjskiego dolara bez potrzeby wymiany walut. Wyspy z kolei otrzymałyby kanadyjski system socjalny i zwiększony ruch turystyczny. Ze względu na małą liczbę mieszkańców, Turks i Caicos zostałyby najprawdopodobniej terytorium, aczkolwiek parlament Nowej Szkocji zadecydował się zaprosić wyspy, by dołączyły do tej prowincji. Jak dotychczas z propozycji nie wynikły żadne oficjalne akcje[5].

Geografia

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Geografia Turks i Caicos.

Należące do śródziemnomorza amerykańskiego wyspy to pochodzenia rafowego obszar, cechujący się wybitnie nizinną rzeźbą terenu. Na wyspach panuje równikowy klimat, na który wpływ mają pasaty wiejące z północnego wschodu. Wyspy cechują się bardzo ubogimi zasobami wód powierzchniowych. Wyspy porasta roślinność sawannowa i charakterystyczne dla tych rejonów świata, palmy. Świat zwierząt, głównie gatunki morskie, należy do antylskiej krainy neotropikalnej.

Emisja gazów cieplarnianych

[edytuj | edytuj kod]

Emisja równoważnika dwutlenku węgla z Turks i Caicos wyniosła w 1990 roku 0,01 Mt, z czego 0,007 Mt stanowiła emisja dwutlenku węgla. W przeliczeniu na mieszkańca emisja wyniosła wówczas 0,605 t dwutlenku węgla, a w przeliczeniu na 1000 dolarów PKB 5 kg. Od tego czasu emisje wahają się, przy czym dość duży wzrost nastąpił w 2007 i utrzymywał się później. Głównym źródłem emisji przez cały czas była energetyka. W 2018 emisja dwutlenku węgla pochodzenia kopalnego wyniosła 0,170 Mt, a w przeliczeniu na mieszkańca 4,727 t i w przeliczeniu na 1000 dolarów PKB 3617 kg[6].

Demografia

[edytuj | edytuj kod]

Czarnoskórzy stanowią 87,6%, biali 7,9%, rasy mieszane (głównie Mulaci) 2,5%, Hindusi 1,3% a pozostali 0,7%[7].

Religie

[edytuj | edytuj kod]

Struktura religijna kraju w 2015 roku, według The Association of Religion Data Archives[8]:

Mapa konturowa Turks i Caicos
Porty lotnicze na Turks i Caicos

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Central America :: Turks and Caicos Islands — The World Factbook - Central Intelligence Agency [online] [dostęp 2012-12-19] [zarchiwizowane z adresu 2007-06-12] (ang.).
  2. Turks and Caicos Islands, [w:] The World Factbook [online], Central Intelligence Agency, 23 maja 2024 [dostęp 2024-06-12] (ang.).
  3. House of Commons - Foreign Affairs - Seventh Report
  4. Informacje na temat wysp – ATOFA.com, informacje gospodarcze i inne na stronie ATOFA.com.
  5. Canada's Caribbean ambition – CBC News Indepth: Turks and Caicos. [dostęp 2004-04-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2004-04-30)].
  6. Turks and Caicos Islands, [w:] F. Monforti-Ferrario i inni, Fossil CO2 and GHG emissions of all world countries. 2019 report – Study [pdf], Luksemburg: Publications Office of the European Union, 2019, s. 231, DOI10.2760/687800, ISBN 978-92-76-11100-9 (ang.).
  7. The World Factbook. [dostęp 2012-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-12)].
  8. Turks and Caicos [online], The ARDA [dostęp 2019-07-13].
  9. a b c d Central America :: Turks and Caicos Islands — The World Factbook - Central Intelligence Agency [online], www.cia.gov [dostęp 2019-07-13] [zarchiwizowane z adresu 2007-06-12].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Encyklopedia Geograficzna Świata: Ameryka Północna. Wydawnictwo OPRES Kraków 1996 ISBN 83-85909-20-6