Przejdź do zawartości

Margaret Guido

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Margaret Guido
Cecily Margaret Guido
Data urodzenia

5 sierpnia 1912[1]

Data śmierci

8 września 1994[1]

Zawód, zajęcie

archeolożka

Margaret Guido (ur. 5 sierpnia 1912 w Beckenham, zm. 8 września 1994) – angielska archeolożka. Znana również jako Peggy Piggott.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Przyszła na świat jako Cecily Margaret Preston. Jej rodzicami byli Elsie Marie Fidgeon i Arthur Gurney Preston, inżynier wykształcony w Cambridge i mistrz żelazny. W młodości interesowała się rzymskimi monetami[2]. Po śmierci ojca i ponownym zamążpójściu matki wychowywała się u ciotki[3].

W 1933 zdobyła doświadczenie na wykopaliskach prowadzonych przez Mortimera i Tessę Wheeler w Verulamium[2][3]. Studiowała na University of Cambridge, ale ponieważ kobiety nie miały możliwości ukończyć studiów, w 1934 otrzymała dyplom dla kobiet, ekwiwalent bakalaureatu[4]. W latach 1935–1936 studiowała w Instytucie Archeologii przy Kolegium Uniwersyteckim w Londynie. Specjalizowała się w prehistorii Europy zachodniej[5]. W 1939 razem z pierwszym mężem jako wolontariuszka wzięła udział w wykopaliskach Sutton Hoo, gdzie okryto wczesnośredniowieczny pochówek władcy[6][7]. Była pierwszą osobą, która zauważyła elementy skarbu ukrytego w grobowcu[8].

W 1937 pierwszy raz samodzielnie poprowadziła wykopaliska – badała cmentarzysko w Latch Farm (Hampshire). W latach 40. XX wieku badała metale z późnej epoki brązu oraz pochówek z tego okresu w Orrock (Fife)[9]. W końcu lat 40. XX wieku otrzymała fundusze od Towarzystwa Antykwariuszy Szkocji na przetestowanie modelu rozwoju osadnictwa z epoki żelaza w południowej Szkocji, podjęła więc próbę wyjścia poza badania typologiczne w archeologii osadnictwa[10]. Podczas wykopalisk w Hownam Rings (1948), Hayhope Knowe (1949) i Bonchester Hill (1950) pioniersko przetestowała i udoskonaliła model CBA, ustalając względne ramy chronologiczne dla osadnictwa prehistorycznego w południowej Szkocji. Za badania nad grodziskami (odkopała 6) była ceniona w środowisku naukowym[11][12]. Jej strategia wykopalisk i badań grodzisk wyznaczyła standardy współczesnych badań nad osadnictwem[13].

W latach 1951–1953, oprócz badań w Szkocji, prowadziła wykopaliska w Anglii: na stanowisku Carl Wark na wzgórzu (niedaleko Sheffield) i w kompleksie neolitycznym Dorchester-on-Thames (Oxfordshire). Najbardziej zaawansowane technicznie wykopaliska prowadziła na terenach podmokłych, na stanowisku Crannog w Milton Loch (Dumfries i Galloway)[3].

W latach 70. XX wieku zajęła się badaniem szklanych koralików, którymi zainteresowała się już 40 lat wcześniej[14]. Podróżowała po Wielkiej Brytanii, szukając takich eksponatów z wykopalisk i muzeów. W tym celu poruszała się po kraju m.in. kamperem. W 1978 opublikowała pierwszy tom opracowania o starożytnych brytyjskich koralikach szklanych, opisując okres prehistoryczny i rzymski. Tom drugi objął okres anglosaski i został opublikowany po jej śmierci (1999). W latach 70. XX wieku stworzyła specjalistyczne raporty na temat koralików ze stanowiska w Lankhills Winchester, Colchester, Wilsford, Cadbury-Congresbury, Conderton Camp, Castle Copse – wiele innych nie zostało wydanych[3].

W 1977 przeprowadziła się z Bath do Devizes. Związała się z Devizes Museum (współcześnie Wiltshire Museum)[3].

W 1944 została członkinią Towarzystwa Antykwariuszy w Londynie[3], a w 1946 członkinią Towarzystwa Antykwariuszy Szkocji[15]. W 1981 była współzałożycielką Bead Study Trust oraz Peggy Guido Fund for Research on Beads[14]. W 1984 została wybrana wiceprezeską Towarzystwa Archeologicznego i Historii Naturalnej Wiltshire[5].

Publikowała od lat 30. XX wieku[16]. Szczególnie dużo tekstów dotyczyło badań z wykopalisk z epoki brązu, w której się specjalizowała[9]. W latach 60. i na początku 70. XX wieku wydała cztery przewodniki po archeologii włoskiej: po Sardynii (1963), Syrakuzach (1965), Sycylii (1967) i całych południowych Włoszech (1972)[3]. Łącznie napisała ponad 50 książek i artykułów naukowych[16].

Jej metody naukowe uznawano za taktyczne i wydajne – w danym roku prowadziła wykopaliska na jednym wybranym terenie, stosując strategię wybraną pod kątem celów danego badania. Cenione były jej badania w Hayhope Knowe w Scottish Borders (1949), gdzie wykonała wykopaliska na powierzchni 520 m2, aby zbadać trzy domy i sekwencję grodzeń. Było to jedno z pierwszych zastosowań takiego podejścia w archeologii epoki żelaza w północnej Europie. Przez 60 lat kariery naukowej była szanowana za wysokie standardy badań terenowych oraz szybką publikacją wyników w postaci tekstów wysokiej jakości[3]. Oprócz badań naukowych prowadziła wykopaliska na zlecenie wojska. W czasie II wojny światowej kierowała licznymi wykopaliskami ratowniczymi dla Departamentu Zabytków Ministerstwa Robót prowadzonymi na terenach zarekwirowanych dla celów obronnych[3][17].

Życie osobiste[edytuj | edytuj kod]

Podczas studiów poznała Stuarta Pigotta, za którego wyszła za mąż 12 listopada 1936[18]. W 1954 rozstali się, 2 lata później się rozwiedli[5]. Przeniosła się wówczas na Sycylię i na jakiś czas wróciła do panieńskiego nazwiska Preston. W 1957 wyszła za Luigi Guido, którego poznała podczas prowadzenia badań na Sycylii[19][20]. Kiedy w 1959 mąż doznał załamania psychotycznego i został przykuty do łóżka, przez 6 miesięcy opiekowała się nim. Opuścił ją i wrócił na Sycylię. Nie mieli później kontaktu. Rozwiedli się w 1960[19].

Na emeryturze opiekowała się A.W. Lawrence’em, znawcą literatury klasycznej, który zamieszkał z nią po śmierci żony w 1986. Zmarł w 1991[21].

W ostatnich latach życia regularnie odwiedzała byłego męża, Stuarta Piggotta, który był na emeryturze. W 1987 oboje pełnili funkcję prezesa Towarzystwa Archeologicznego i Historii Naturalnej Wiltshire (każde aż do śmierci)[5].

Dziedzictwo[edytuj | edytuj kod]

Jej imieniem nazwano Margaret Guido's Charitable Trust, organizację zarządzaną przez Coutts of the Strand, która zapewnia dotacje organizacjom charytatywnym i organizacjom wolontariackim, głównie związanym ze sztuką[14][22]. Zapis na rzecz National Trust pomógł organizacji nabyć łąki otaczające Silbury Hill w Wiltshire[23].

Muzeum Wiltshire w Devizes jest w posiadaniu niektórych z jej znalezisk i narzędzi[23].

Kultura popularna[edytuj | edytuj kod]

Margaret Guido jako Peggy Piggott została sportretowana w powieści Wykopaliska (2007) o wydarzeniach wokół wykopalisk w Sutton Hoo napisanej przez jej siostrzeńca, Johna Prestona. W filmowej adaptacji o tym samym tytule, wyprodukowanej przez Netflix w styczniu 2021, Margaret została zagrana przez Lily James[24].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Cecily Margaret Guido (Peggy Piggot). Ember Archeology. [dostęp 2021-11-12]. (ang.).
  2. ↑ a b Stuart Piggot. The British Academy, 1998. s. 425. [dostęp 2021-11-13]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i Peggy Guido [Obituary], „The Times”, 1994, s. 19.
  4. ↑ ULASNews, The real Peggy Piggot [online], ULAS News, 8 marca 2021 [dostęp 2024-07-08] (ang.).
  5. ↑ a b c d Roger Mercer, Stuart Piggott 1910–1996, „Proceedings of the British Academy”, 97, 1998, s. 413–442.
  6. ↑ Margaret Guido. Archeological Institiute of America. [dostęp 2021-11-13]. (ang.).}
  7. ↑ Roger Mercer, Stuart Piggott, Christopher Hawkes and Archaeological Narrative, [w:] Arkadiusz Marciniak, John Coles (red.), Grahame Clark and His Legacy, Newcastle-upon-Tyne: Cambridge Scholars Publishing, 2010, s. 47–67, ISBN 978-1-4438-2222-0.
  8. ↑ Radosław Biel, Wykopaliska (The Dig) – jak to było z odkryciem w Sutton Hoo? [online], Archeologia Żywa, 2 lutego 2021 [dostęp 2024-07-08] (pol.).
  9. ↑ a b Piggott, Stuart Ernest (1910–1996), archaeologist, Oxford Dictionary of National Biography, DOI: 10.1093/ref:odnb/9780198614128.001.0001/odnb-9780198614128-e-63311 [dostęp 2024-07-08] (ang.).
  10. ↑ Rachel Pope, Processual archaeology and gender politics. The loss of innocence, „Archaeological Dialogues”, 18 (1), 2011, s. 59–86, DOI: 10.1017/S1380203811000134, ISSN 1478-2294 [dostęp 2024-07-08] (ang.).
  11. ↑ Ian Ralston, Scottish roundhouses the early chapters, „Scottish Archaeological Journal”, 25 (1), 2003, s. 1–26, DOI: 10.3366/saj.2003.25.1.1, ISSN 1471-5767 [dostęp 2024-07-08] (ang.).
  12. ↑ Oct 17 i inni, Raising Horizons: Queens of the Castles - Trowelblazers [online], 17 października 2016 [dostęp 2024-07-08] (ang.).
  13. ↑ Rachel Pope, Prehistoric dwelling : circular structures in north and central Britain c 2500 BC - AD 500 [online], 2003 [dostęp 2024-07-08].
  14. ↑ a b c Pope, R. and Davies, M. (forthcoming) Piggott, Cecily Margaret [Peggy Guido] (1912–1994). Oxford Dictionary of National Biography.
  15. ↑ Proceedings of the Society of Antiquaries of Scotland [online] [dostęp 2024-07-08].
  16. ↑ a b Rachel Pope, Mairi H. Davies, PEGGY PIGGOTT: WOMEN AND BRITISH ARCHAEOLOGY (1930–1945), „Oxford Journal of Archaeology”, 42 (3), 2023, s. 256–279, DOI: 10.1111/ojoa.12275, ISSN 0262-5253 [dostęp 2024-07-08] (ang.).
  17. ↑ Letter 1a from Peggy Piggot detailing some of the results from the Bronze Age Barrow excavations on Beaulieu Heath in 1941. Credit: National Archives, Work.14'1393 [online], web.archive.org, 1 listopada 2016 [dostęp 2024-07-08] [zarchiwizowane z adresu 2016-11-01].
  18. ↑ Oxford 2004 ↓, s. 282.
  19. ↑ a b Glencairn Balfour Paul, Bagpipes in Babylon: a lifetime in the Arab world and beyond, London: Tauris, 2006, s. 128, ISBN 978-1-84511-151-9.
  20. ↑ Bradford Brickman, A heroine of beads [online], Bradford unconsidered trifles, 30 sierpnia 2014 [dostęp 2024-07-08] (ang.).
  21. ↑ Lawrence, Arnold Walter (1900–1991), archaeologist, Oxford Dictionary of National Biography, DOI: 10.1093/ref:odnb/9780198614128.001.0001/odnb-9780198614128-e-49868 [dostęp 2024-07-08] (ang.).
  22. ↑ MARGARET GUIDO'S CHARITABLE TRUST - Charity 290503 [online], register-of-charities.charitycommission.gov.uk [dostęp 2024-07-08] (ang.).
  23. ↑ a b Wiltshire Museum, Portrait of Peggy Piggott (Peggy Guido) by Frank Griffith [online], Wiltshire Museum [dostęp 2024-07-08] (ang.).
  24. ↑ The Dig: Netflix film helps boost Sutton Hoo visitor numbers. BBC News, 2021-06-27. [dostęp 2021-11-13]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Oxford Dictionary of National Biography. Praca zbiorowa. T. 44. Oxford: Oxford University Press, 2004. ISBN 0-19-861394-6. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Margaret_Guido&oldid=74227099”