Przejdź do zawartości

Gnejusz Oktawiusz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Gnejusz Oktawiusz łac. Gnaeus Octavius (zm. 87 p.n.e. w Rzymie) – polityk rzymski, konsul w 87 p.n.e., jeden z przywódców stronnictwa optymatów.

Syn Gajusza Oktawiusza, konsula w 128 p.n.e. Został wybrany na konsula w roku 87 p.n.e., a drugim konsulem wybrano, pomimo opozycyjnego wobec Sulli stanowiska, Lucjusza Korneliusza Cynnę[1]. Gdy Sulla poprowadził swoje legiony do Grecji na wojnę z Mitrydatesem, Cynna wystąpił przeciw jego zwolennikom co spotkało się ze sprzeciwem Gnejusza Oktawiusza[2][3]. Optymaci pod jego przywództwem zmusili Cynnę do opuszczenia Rzymu i mianowali na jego miejsce konsulem zastępczym Lucjusza Korneliusza Merulę. Wybuchła wojna domowa[4]. Cynna zebrał w Italii wojska, połączył się z przybyłym z Afryki Mariuszem i jego zwolennikami[5], a następnie razem ruszyli na Rzym i opanowali miasto. Według Liwiusza to nieporadność konsula Oktawiusza przyczyniła się do zwycięstwa popularów[6]. Doszło do rzezi zwolenników Sulli. Zginęli między innymi obaj konsulowie: Gnejusz Oktawiusz[7][8][5][9] i Lucjusz Korneliusz Merula. Według relacji Appiana Gajusz Marcjusz Cenzorynus obciął Oktawiuszowi głowę i zawiesił ją przed mównicą na Forum[2][10]. Cyceron wymienia[11] Oktawiusza obok Sulli, Mariusza, Cynny i Karbona jako jednego z tych obywateli, którzy przyczyniają się do zguby Rzeczypospolitej poprzez doprowadzanie do wojen domowych.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Plutarch, Żywoty sławnych mężów, Sulla, 10.
  2. a b Appian, Historia rzymska, XIII, 64-71.
  3. Cyceron, Oratio de haruspicum responso in P. Clodium in senatu habita, 54.
  4. Cyceron, Filipiki, XIV.
  5. a b Plutarch, Żywoty sławnych mężów, Mariusz.
  6. Liwiusz, Dzieje Rzymu od założenia miasta, Periocha księgi LXXIX.
  7. Askoniusz Pedianus, Orationum Ciceronis quinque enarratio, 23.
  8. Plutarch, Żywoty sławnych mężów, Sulla, 12.
  9. Liwiusz, Dzieje Rzymu od założenia miasta, Periocha księgi LXXX.
  10. Schreiber 2013 ↓, s. 201.
  11. Cyceron, Filipiki, XIII, 1.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Źródła

[edytuj | edytuj kod]
  • Sulla. W: Plutarch z Cheronei: Cztery żywoty. Przełożył Mieczysław Brożek. Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza Czytelnik, 2003. ISBN 83-07-02945-7.
  • Mariusz. W: Plutarch z Cheronei: Żywoty sławnych mężów. Przełożył Mieczysław Brożek. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1955.
  • Appian z Aleksandrii: Historia rzymska. Przełożył, opracował i wstępem opatrzył Ludwik Piotrowicz. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2006. ISBN 83-04-04710-1.
  • Marek Tulliusz Cyceron: Oratio de haruspicum responso in P. Clodium in senatu habita.
  • Marek Tulliusz Cyceron: Filipiki. Mowy przeciwko Markowi Antoniuszowi. Tłumaczenie Karolina Ekes. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2002. ISBN 83-7255-148-0.
  • Tytus Liwiusz: Dzieje Rzymu od założenia miasta. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1982.
  • Kwintus Askoniusz Pedianus: ORATIONUM CICERONIS QUINQUE ENARRATIO.

Literatura

[edytuj | edytuj kod]
  • Łukasz Schreiber: Sulla 138–78 p.n.e.. Zabrze - Tarnowskie Góry: Inforteditions, 2013. ISBN 978-83-64023-21-7.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]