Saltar ao contido

Pato frisado

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Pato frisado

Macho
Chamada do pato frisado.

Femia
Femia

Estado de conservación
Pouco preocupante (LC)
Pouco preocupante[1]
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Clase: Aves
Orde: Anseriformes
Familia: Anatidae
Subfamilia: Anatinae
Xénero: Anas
Especie: A. strepera
Nome binomial
Anas strepera
Linnaeus, 1758
Subespecies
  • A. s. strepera (Linnaeus, 1758)
  • A. s. couesi (Streets, 1876)
Pato frisado alimentándose
Macho e femia

O pato frisado, pato cincento ou pato cinsento (Anas strepera) é un parrulo de plumaxe pouco rechamante e ampla distribución. Foi descrito cientificamente por primeira vez en 1758 por Carl von Linné. É unha das especies incluídas no Acordo para a protección de aves acuáticas migratorias de África e Eurasia (AEWA).

Descrición

[editar | editar a fonte]

Os patos frisados miden entre 44 e 55 cm e o seu peso vai dos 500 ós 1.300 g. A envergadura das ás acada os 95 cm. A plumaxe reprodutora dos machos e gris, cun debuxo de liñas finas no lombo e os lados. Teñen a cabeza parduzca, tamén cun vermiculado fino, e o bico negro. As plumas cobertoiras da cola son negras, o peito ten manchas escuras e claras en forma de medias lúas. O espello é branco brillante, bordeado por unha faixa negra e outra vermella, e destaca moito nas ás grises, tanto cando voan coma cando están pousados. A parte inferior do corpo é branca.

A plumaxe de eclipse dos machos é semellante á das femias, que son castañas claras, coa cabeza agrisada, semellantes ás do lavanco, das que se diferencian polo menor tamaño, o bico escuro coa punta alaranxada e a falta dun espello visible.

As patas dos dous sexos son amarelas alaranxadas e os ollos negros.

Distribución

[editar | editar a fonte]

Os patos frisados crían no leste, norte e centro de Europa, en Nortemérica e en Asia. Atópanse principalmente en lagos das zonas de estepas e pradeiras. En Europa central son menos comúns que en Asia ou América do Norte. En 2015 unha parella desta especie de ave cría na Illa de Sálvora[2].

Segundo Hartmut Kolbe pertencen ás especies que se benefician do quecemento global, que fixo aumentar as áreas axeitadas para se asentaren, e permitiu o crecemento dos seus números.

Conduta migratoria

[editar | editar a fonte]

Moitos dos exemplares asiáticos e europeos voan no inverno á cunca mediterránea, onde procuran preferentemente zonas de augas tranquilas con arredores de vexetación abundante. Nesa época ten lugar a parte máis importante do cortexo, polo que as aves volven xa emparelladas ós territorios de cría.

Alimentación

[editar | editar a fonte]

A súa fonte de alimentación principal son as plantas acuáticas, que obteñen mergullando a cabeza na auga, e os rizomas, sementes e partes verdes da plantas dos prados adxacentes á auga. Complementan a dieta cuns poucos insectos acuáticos, moluscos, anfibioss, vermes e peixiños.

Os patos frisados son menos gregarios cós doutras especies de parrulos e só forma pequenos bandos fóra da época reprodutora. Son máis silenciosos: os machos emiten un asubío rouco e a chamada das femias recorda a da femia dos lavancos.

Adulto con polos

Maduran sexualmente ó ano de idade. A época de posta e incubación vai de maio a xullo. Fan os niños no chan, preto da ribeira, ben agochado entre a vexetación. As femias poñen de 8 a 12 ovos amarelos, que chocan soas entre 24 e 26 días. Os polos poden comezar a voar con sete semanas de idade.

O pato frisado en catividade

[editar | editar a fonte]

A plumaxe pouco rechamante e a conduta discreta dos patos frisados fai que non sexan populares como ave de adorno. É máis corrente velos en zoolóxicos.

Galería de imaxes

[editar | editar a fonte]

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Hartmut Kolbe: Die Entenvögel der Welt. Ulmer Verlag, Stuttgart-Hohenheim 1999, ISBN 3-8001-7442-1.

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]