Edukira joan

Hizkuntza tonal

Wikipedia, Entziklopedia askea
Hizkuntza tonalen hedapena.

Hizkuntza tonala silaba bakoitza ahoskatzeko erabiltzen den funtsezko maiztasunaren ingeradak kontraste fonologikoak eta pare minimoak sortzeko balio duen hizkuntza da.

Tonua kontinente guztietan dagoen ezaugarri fonologiko bat da, baina adibiderik ezagunenak txinatar hizkuntzak dira, Asian. Hizkuntzen corpus zabal bati buruzko ikerketa baten arabera, giza hizkuntzen % 40 inguru tonalak dira.[1] Munduan hedapen handia izan arren, hizkuntza tonalak, funtsean, bost eskualdetan biltzen dira:

Europako hizkuntzen artean, suedierak bi tonu ditu (larria edo baxua eta zorrotza edo altua), lexema baten hitzetan kontrastagarria dena, konposatuetan ez bezala.

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. M. Haspelmath, M. S. Dryer, D. Gil, B. Comrie (2005): WALSin, The World Atlas of Languages Structures, ISBN 0-19-925591-1

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]


Hizkuntzalaritza Artikulu hau hizkuntzalaritzari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.