What do you think?
Rate this book
Very Far Away From Anywhere Else
This is a love story unlike any you have ever read. It is about two marvelous people, outsiders. Owen and Natalie are brilliant, talented, quirky. They know what they want. Some of the time. They also know what they don't want. Most of the time. They have their dreams. One wants to be a musician. One wants to be a great scientist. Neither one wants to be the answer to the great American dream.
87 pages, Paperback
First published July 1, 1976
About the author
Ursula K. Le Guin
972 books26.4k followersUrsula K. Le Guin published twenty-two novels, eleven volumes of short stories, four collections of essays, twelve books for children, six volumes of poetry and four of translation, and has received many awards: Hugo, Nebula, National Book Award, PEN-Malamud, etc. Her recent publications include the novel Lavinia, an essay collection, Cheek by Jowl, and The Wild Girls. She lived in Portland, Oregon.
She was known for her treatment of gender (The Left Hand of Darkness, The Matter of Seggri), political systems (The Telling, The Dispossessed) and difference/otherness in any other form. Her interest in non-Western philosophies was reflected in works such as "Solitude" and The Telling but even more interesting are her imagined societies, often mixing traits extracted from her profound knowledge of anthropology acquired from growing up with her father, the famous anthropologist, Alfred Kroeber. The Hainish Cycle reflects the anthropologist's experience of immersing themselves in new strange cultures since most of their main characters and narrators (Le Guin favoured the first-person narration) are envoys from a humanitarian organization, the Ekumen, sent to investigate or ally themselves with the people of a different world and learn their ways.
She was known for her treatment of gender (The Left Hand of Darkness, The Matter of Seggri), political systems (The Telling, The Dispossessed) and difference/otherness in any other form. Her interest in non-Western philosophies was reflected in works such as "Solitude" and The Telling but even more interesting are her imagined societies, often mixing traits extracted from her profound knowledge of anthropology acquired from growing up with her father, the famous anthropologist, Alfred Kroeber. The Hainish Cycle reflects the anthropologist's experience of immersing themselves in new strange cultures since most of their main characters and narrators (Le Guin favoured the first-person narration) are envoys from a humanitarian organization, the Ekumen, sent to investigate or ally themselves with the people of a different world and learn their ways.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 495 reviews
August 21, 2016
94 sayfada bir mucize. Uzun zamandır bir kitabı "bitmesin" diye okumuyordum. Ama bu kitap bana yeniden bunu tattırdı. Tıpkı geçmişe dair de pek çok şeyi anımsattığı gibi.
İki farklı ve iki dahi gencin hikayesi bu. Arkadaşlardan erkek olan Owen'ın ağzından dinlediğimiz, daha doğrusu film gibi izlediğimiz bir dostluk. Owen bilimde, Natalie ise müzikte birer deha. Ama deha beraberinde topluma ait olmamayı getirir. Her başarının ardında bir parça (ya da kocaman) bir yalnızlık yatar. Hele ki yaşınız da 17 ise toplumlu, dehanızla ve yalnızlığınızla nasıl başa çıkacağınızı bilemezsiniz.
Herkesin kendinden bir parça bulacağız, kısacık ama sıcacık bir roman. Dostluğa, aşka ve hatta kimi yerlerde toplumun çizdiği cinselliğe bile değinen, 1 günde biten bir şaheser.
Çok severek okudum. Bu kitabı ilerleyen zamanlarda yeniden okumak istiyorum. Altı çizilesi sayısız cümlesi ve karakterleriyle içimde bir yer etti bile.
Son sözüm de Le Guin'in Jungcu düşünceye olan bağlılığını bir satır da olsa Freud'a sataşarak göstermesi sırıtmama neden oldu olsun :).
İki farklı ve iki dahi gencin hikayesi bu. Arkadaşlardan erkek olan Owen'ın ağzından dinlediğimiz, daha doğrusu film gibi izlediğimiz bir dostluk. Owen bilimde, Natalie ise müzikte birer deha. Ama deha beraberinde topluma ait olmamayı getirir. Her başarının ardında bir parça (ya da kocaman) bir yalnızlık yatar. Hele ki yaşınız da 17 ise toplumlu, dehanızla ve yalnızlığınızla nasıl başa çıkacağınızı bilemezsiniz.
Herkesin kendinden bir parça bulacağız, kısacık ama sıcacık bir roman. Dostluğa, aşka ve hatta kimi yerlerde toplumun çizdiği cinselliğe bile değinen, 1 günde biten bir şaheser.
Çok severek okudum. Bu kitabı ilerleyen zamanlarda yeniden okumak istiyorum. Altı çizilesi sayısız cümlesi ve karakterleriyle içimde bir yer etti bile.
Son sözüm de Le Guin'in Jungcu düşünceye olan bağlılığını bir satır da olsa Freud'a sataşarak göstermesi sırıtmama neden oldu olsun :).
December 23, 2020
This is, I'm sure of it, a book that not everyone is going to like and, nonetheless, it is a good book.
That said, I wouldn't go enthusiastically recommending it to every teen around. Even adult-wise, I would leave my recommendation for those who like Le Guin's style and would be willing to overlook some of its, for lack of a better word, old-timey feeling.
Written in 1976 when YA was absolutely not a thing, this is, however the quintessential YA novel. A book about struggling to understand who we are at that crucial moment in our lives when we come to realize we don't exactly fit in childhood anymore but we don't know how to move forward into adulthood. The two main characters aren't all that likable and nonetheless, despite having come to life nearly 5 decades ago, they are relatable. Both Natalie and Owen are self involved (aren't all teenagers?) in a way that feels distant, living life inwardly, yet there's something luring in the way they reflect the world that surrounds them.
I perhaps favored Owen, the protagonist, for his love for science, which feels closer to my own experience than Natalie's music skillfulness, but both, at times, feel like they belong in a different world, or better said, time.
As always, Le Guin's prose, rich and full of rhythm, elevates what would be the bland task of reading a simple story into an delightful reading experience.
Worth the reading, but not for everyone.
That said, I wouldn't go enthusiastically recommending it to every teen around. Even adult-wise, I would leave my recommendation for those who like Le Guin's style and would be willing to overlook some of its, for lack of a better word, old-timey feeling.
Written in 1976 when YA was absolutely not a thing, this is, however the quintessential YA novel. A book about struggling to understand who we are at that crucial moment in our lives when we come to realize we don't exactly fit in childhood anymore but we don't know how to move forward into adulthood. The two main characters aren't all that likable and nonetheless, despite having come to life nearly 5 decades ago, they are relatable. Both Natalie and Owen are self involved (aren't all teenagers?) in a way that feels distant, living life inwardly, yet there's something luring in the way they reflect the world that surrounds them.
I perhaps favored Owen, the protagonist, for his love for science, which feels closer to my own experience than Natalie's music skillfulness, but both, at times, feel like they belong in a different world, or better said, time.
As always, Le Guin's prose, rich and full of rhythm, elevates what would be the bland task of reading a simple story into an delightful reading experience.
Worth the reading, but not for everyone.
July 28, 2022
دوستان گرانقدر، این داستان از زبانِ نوجوانی به نام «اُوِن گریفیتس» روایت میشود.. نوجوانی که تا به حال دوست دختر نداشته و با اولین دختری که آشنا میشود، دلباختۀ آن دختر میشود... نام این دختر «ناتالی فیلد» است که از اُوِن بزرگتر است و نوازندۀ موسیقیست
خانوادۀ ناتالی بسیار مذهبی هستند و همین موضوع بر روشِ زندگی و حتی دوستیِ ناتالی تأثیر زیادی گذاشته است
پدر اُوِن به او ماشین هدیه میدهد و اُوِن دو بار با ناتالی به ساحلِ دریا میروند.. سرانجام پس از مدتی، اُوِن به او پیشنهاد میدهد و البته ناتالی جواب رد میدهد.. چراکه نمیخواهد وارد رابطۀ سکسی با اُوِن شود
اُوِن بیچاره از درون نابود شده و با ماشین به ته دره میرود.. ولی زنده میماند.. او به خاطر این ضربۀ عشقی حتی از رفتن به دانشگاه هم پشیمان میشود... ولی سرانجام پس از مدتی با صحبتهایی که بین او و ناتالی رد و بدل میشود، روندِ زندگی اش تغییر میکند
به شخصه هیچوقت دختر و پسرهایی که از رابطۀ سکس با طرفِ مقابل فراری هستند را درک نکردم... عزیزانم، منظورم این نیست که به هر کسی رسیدید سکس داشته باشید.. کسی که آنقدر بیخرد است که از همان آغازِ دوستی چشمانش به سمتِ پایین تنۀ شما جلب میشود و شعورِ دیدنِ بالا تنه و آگاهی و خردِ شما را ندارد، هرزه ای است که ارزشِ ماندگاری در یک رابطه و بردنِ نام دوست و معشوق را ندارد.. همین حس تملک طلبیِ طرفِ مقابل به خصوص تملک طلبیِ جنسیِ مردان در مقابلِ زنان، آنهم به بهانۀ عشق و دوست داشتن، به راحتی میتواند زن را به انحراف بکشاند.. ولی در مقابل خیلی خیلی کم پیش می آید که دوست داشتنِ زنان بر پایۀ میل جنسیِ مطلق باشد، اگرچه سکس و معاشقه میتواند درجۀ دوست داشتن را از 50 به 99 برساند.. پس وقتی همه جوره طرفِ مقابل بابِ میل و بابِ دل شماست، چرا باید از سکس که میتواند به یکباره تمامِ مسیرِ دوستی را با سرعت به سمتِ جلو براند، فراری بود؟؟ منظور کسانی هستند که با گذشتِ زمانی تقریباً دراز، از هر رابطه ای جلوگیری میکنند، ولی پس از مدتها حاضر میشوند که این کار را انجام دهند.. اگر قرار است با کسی که دوستش دارید، سکس داشته باشید، زمان را از دست ندهید.. چراکه زمانِ از دست رفته هم به خودتان و هم به طرفِ مقابل لطمه وارد کرده و با تعارف و دودلی که با خود دارید، فقط و فقط به رابطۀ دوستی ضربه میزنید
-----------------------------------
امیدوارم این ریویو در جهتِ آشنایی با این کتاب، مفید بوده باشه
«پیروز باشید و ایرانی»
خانوادۀ ناتالی بسیار مذهبی هستند و همین موضوع بر روشِ زندگی و حتی دوستیِ ناتالی تأثیر زیادی گذاشته است
پدر اُوِن به او ماشین هدیه میدهد و اُوِن دو بار با ناتالی به ساحلِ دریا میروند.. سرانجام پس از مدتی، اُوِن به او پیشنهاد میدهد و البته ناتالی جواب رد میدهد.. چراکه نمیخواهد وارد رابطۀ سکسی با اُوِن شود
اُوِن بیچاره از درون نابود شده و با ماشین به ته دره میرود.. ولی زنده میماند.. او به خاطر این ضربۀ عشقی حتی از رفتن به دانشگاه هم پشیمان میشود... ولی سرانجام پس از مدتی با صحبتهایی که بین او و ناتالی رد و بدل میشود، روندِ زندگی اش تغییر میکند
به شخصه هیچوقت دختر و پسرهایی که از رابطۀ سکس با طرفِ مقابل فراری هستند را درک نکردم... عزیزانم، منظورم این نیست که به هر کسی رسیدید سکس داشته باشید.. کسی که آنقدر بیخرد است که از همان آغازِ دوستی چشمانش به سمتِ پایین تنۀ شما جلب میشود و شعورِ دیدنِ بالا تنه و آگاهی و خردِ شما را ندارد، هرزه ای است که ارزشِ ماندگاری در یک رابطه و بردنِ نام دوست و معشوق را ندارد.. همین حس تملک طلبیِ طرفِ مقابل به خصوص تملک طلبیِ جنسیِ مردان در مقابلِ زنان، آنهم به بهانۀ عشق و دوست داشتن، به راحتی میتواند زن را به انحراف بکشاند.. ولی در مقابل خیلی خیلی کم پیش می آید که دوست داشتنِ زنان بر پایۀ میل جنسیِ مطلق باشد، اگرچه سکس و معاشقه میتواند درجۀ دوست داشتن را از 50 به 99 برساند.. پس وقتی همه جوره طرفِ مقابل بابِ میل و بابِ دل شماست، چرا باید از سکس که میتواند به یکباره تمامِ مسیرِ دوستی را با سرعت به سمتِ جلو براند، فراری بود؟؟ منظور کسانی هستند که با گذشتِ زمانی تقریباً دراز، از هر رابطه ای جلوگیری میکنند، ولی پس از مدتها حاضر میشوند که این کار را انجام دهند.. اگر قرار است با کسی که دوستش دارید، سکس داشته باشید، زمان را از دست ندهید.. چراکه زمانِ از دست رفته هم به خودتان و هم به طرفِ مقابل لطمه وارد کرده و با تعارف و دودلی که با خود دارید، فقط و فقط به رابطۀ دوستی ضربه میزنید
-----------------------------------
امیدوارم این ریویو در جهتِ آشنایی با این کتاب، مفید بوده باشه
«پیروز باشید و ایرانی»
October 28, 2017
I always expect the best from Ursula Le Guin but considering story of this book is set roughly 50 years ago half the world away I didn't expect it to be so relatable.
No big WOW moments or plot twists just realistic and relatable coming of age story written in Le Guin's beautiful prose.
No big WOW moments or plot twists just realistic and relatable coming of age story written in Le Guin's beautiful prose.
May 12, 2024
Obrigada, Ricardo Silvestre, pela tua preciosa ajuda na compra deste livro.
O primeiro amor. O amor na adolescência.
Este livro é um y/a que consegui ler como se fosse da idade dos protagonistas (17) mas também com o ponto de vista da minha faixa etária. Nada como recorrer a uma frase feita: o primeiro amor nunca se esquece. O primeiro amor é uma experiência única que nos marca profundamente e muitas vezes permanece connosco ao longo da vida.
Owen Thomas Griffiths acaba de fazer 17 anos. É filho único, entrou mais cedo que o habitual na escola e possui uma inteligência acima da média.É um solitário que não consegue ser um bom hipócrita e integrar-se na tribo dos que cosem os remendos nas calças de ganga nem interessar-se pelos seus gostos e modos o que lhe tornaria a vida mais fácil. Era bom nas graçolas mas o seu vocabulário não era convicente. Aos quinze anos ainda não sabia o que era «sair com uma miúda». Um rapaz perdido que necessitava de algo sólido a que se agarrar, em que se apoiar: uma rocha.
Os irmãos Brontë também viveram uma vida de solidão que colmataram escrevendo poemas e histórias acerca de países inventados. Charlotte e Branwell dominavam em Angria, enquanto Emily e Anne reinavam em Gondal. Também o nosso Owen entre os doze e os dezasseis anos tentara fazer qualquer coisa de semelhante. O seu país chamava-se Thorn (fixem este nome!).
Um dia, no autocarro, conhece, Natalie Field. Qualquer coisa nela o fez falar e tornou possível que falasse.
«Quem sabe se, quando encontramos alguém que estava previsto que encontrássemos, o sabemos sem saber.Não sei.»
Natalie era decidida, firme e autoconfiante. Trabalhava duramente desde os seis anos quando aprendera a tocar piano, estudava, era música e dava aulas. Ela precisava tão desesperadamente dele como ele dela. Começaram a sair juntos. Owen estragou tudo porque errou nas escolhas das prioridades. Amam-se mas Natalie ainda não está preparada para iniciar a sua vida sexual e é demasiado jovem para desistir dos seus estudos, da sua carreira e da metade do seu cérebro, onde se situa a música.
Owen esteve no topo da montanha e não há nada que supere isso, nada:
«Se nunca mais me acontecer na vida, posso sempre dizer que estive lá uma vez.»
Teremos sempre Paris?
- Ver-nos-emos no Este, daqui a um ano a contar de Setembro, Owen.
- Ou em Thorn, sempre -respondi.
Ficarão juntos como namorados tão logo terminem os seus estudos? O meu eu de 17 anos pensa que sim, o actual que não.
Um amor de adolescentes e as dores próprias do crescimento, perfeitamentes normais. Um livro introspectivo e filosófico cuja beleza e simbolismo do título me fez ficar sem lágrimas para o próximo. Sítio nenhum sugere busca de um lugar que não existe; tão longe o desejo de encontrar seu próprio sítio, seja ele físico, emocional ou espiritual.
Gostei muito.
O primeiro amor. O amor na adolescência.
Este livro é um y/a que consegui ler como se fosse da idade dos protagonistas (17) mas também com o ponto de vista da minha faixa etária. Nada como recorrer a uma frase feita: o primeiro amor nunca se esquece. O primeiro amor é uma experiência única que nos marca profundamente e muitas vezes permanece connosco ao longo da vida.
Owen Thomas Griffiths acaba de fazer 17 anos. É filho único, entrou mais cedo que o habitual na escola e possui uma inteligência acima da média.É um solitário que não consegue ser um bom hipócrita e integrar-se na tribo dos que cosem os remendos nas calças de ganga nem interessar-se pelos seus gostos e modos o que lhe tornaria a vida mais fácil. Era bom nas graçolas mas o seu vocabulário não era convicente. Aos quinze anos ainda não sabia o que era «sair com uma miúda». Um rapaz perdido que necessitava de algo sólido a que se agarrar, em que se apoiar: uma rocha.
Os irmãos Brontë também viveram uma vida de solidão que colmataram escrevendo poemas e histórias acerca de países inventados. Charlotte e Branwell dominavam em Angria, enquanto Emily e Anne reinavam em Gondal. Também o nosso Owen entre os doze e os dezasseis anos tentara fazer qualquer coisa de semelhante. O seu país chamava-se Thorn (fixem este nome!).
Um dia, no autocarro, conhece, Natalie Field. Qualquer coisa nela o fez falar e tornou possível que falasse.
«Quem sabe se, quando encontramos alguém que estava previsto que encontrássemos, o sabemos sem saber.Não sei.»
Natalie era decidida, firme e autoconfiante. Trabalhava duramente desde os seis anos quando aprendera a tocar piano, estudava, era música e dava aulas. Ela precisava tão desesperadamente dele como ele dela. Começaram a sair juntos. Owen estragou tudo porque errou nas escolhas das prioridades. Amam-se mas Natalie ainda não está preparada para iniciar a sua vida sexual e é demasiado jovem para desistir dos seus estudos, da sua carreira e da metade do seu cérebro, onde se situa a música.
Owen esteve no topo da montanha e não há nada que supere isso, nada:
«Se nunca mais me acontecer na vida, posso sempre dizer que estive lá uma vez.»
Teremos sempre Paris?
- Ver-nos-emos no Este, daqui a um ano a contar de Setembro, Owen.
- Ou em Thorn, sempre -respondi.
Ficarão juntos como namorados tão logo terminem os seus estudos? O meu eu de 17 anos pensa que sim, o actual que não.
Um amor de adolescentes e as dores próprias do crescimento, perfeitamentes normais. Um livro introspectivo e filosófico cuja beleza e simbolismo do título me fez ficar sem lágrimas para o próximo. Sítio nenhum sugere busca de um lugar que não existe; tão longe o desejo de encontrar seu próprio sítio, seja ele físico, emocional ou espiritual.
Gostei muito.
July 17, 2024
I’ve always loved old school YA. Even as a kid, in the late 90s and early 2000s, I would pick up the occasional teen or coming of age novel from the 70s—a browning paperback, inevitably smaller and less colorful than the new books on display at the front of the school library. Finding a good one felt—and still feels—like uncovering a secret. I didn’t mind much when, as in this novel, the kids in the book seemed unmoored in time, stranded in some twilight zone amalgamation of the author’s 1950s childhood and 1970s present. How could I have minded? I didn’t notice.
Perhaps I have it all wrong—I wasn’t alive in the 70s, after all—but this is my impression: Le Guin’s Earthsea novels were written for young people, but had obvious literary pretensions. I imagine that all kinds of people read them, as they still do. YA novels like this one, on the other hand—and I’m not sure what, exactly, I mean by “like this one,” but whatever it is, it is immediately apparent from the original cover—were not meant to be read by adults, except in a professional capacity by teachers, librarians, and the occasional concerned parent. One senses, on every page, that Le Guin had nothing to prove, no one to impress except a few school librarians and the sensitive teenagers they might or might not recommend the book to.
This is a novel about how hard it is to be very privileged and very clever. This will no doubt rub some people the wrong way, but since it inarguably remains one of the number one themes of our literary culture today, it makes little sense to level it as a criticism against a nearly forgotten 70s YA that’s under a hundred pages and takes about half an hour to read.
Maybe the most interesting thing about Very Far Away from Anywhere Else, though, is that thematically, it’s a clear extension of The Dispossessed. It refigures some of the questions that novel asks about socialism and capitalism and the individual in society into something two 17 year olds are grappling with who don’t even know that there are political stakes to their lives at all.
Also, everyone wants a friend like Natalie Field.
One last note, for anyone who’s read this far—is this book a thing in Turkey, for some reason? Because it has like 100 Turkish reviews to 300 English, which seems like a bit of an unusual ratio for an American novel from the 70s! Even the top review is Turkish! Also, goodreads’ “because you read this” recommendations are mostly Turkish novels, at least for me!
Perhaps I have it all wrong—I wasn’t alive in the 70s, after all—but this is my impression: Le Guin’s Earthsea novels were written for young people, but had obvious literary pretensions. I imagine that all kinds of people read them, as they still do. YA novels like this one, on the other hand—and I’m not sure what, exactly, I mean by “like this one,” but whatever it is, it is immediately apparent from the original cover—were not meant to be read by adults, except in a professional capacity by teachers, librarians, and the occasional concerned parent. One senses, on every page, that Le Guin had nothing to prove, no one to impress except a few school librarians and the sensitive teenagers they might or might not recommend the book to.
This is a novel about how hard it is to be very privileged and very clever. This will no doubt rub some people the wrong way, but since it inarguably remains one of the number one themes of our literary culture today, it makes little sense to level it as a criticism against a nearly forgotten 70s YA that’s under a hundred pages and takes about half an hour to read.
Maybe the most interesting thing about Very Far Away from Anywhere Else, though, is that thematically, it’s a clear extension of The Dispossessed. It refigures some of the questions that novel asks about socialism and capitalism and the individual in society into something two 17 year olds are grappling with who don’t even know that there are political stakes to their lives at all.
Also, everyone wants a friend like Natalie Field.
One last note, for anyone who’s read this far—is this book a thing in Turkey, for some reason? Because it has like 100 Turkish reviews to 300 English, which seems like a bit of an unusual ratio for an American novel from the 70s! Even the top review is Turkish! Also, goodreads’ “because you read this” recommendations are mostly Turkish novels, at least for me!
June 15, 2022
تا جایی که میدونم لگوین معمولاً فانتزی/علمیتخیلی مینوشته ولی خب این یکی نیست و نمیدونم چرا بعضیها توی فانتزی طبقهبندیش کردن
داستان یه نوجوون 17 ساله و درونگرا به اسم اُوِنه که نمیدونه طبق توقعات بقیه تصمیم بگیره یا طبق خواستهی خودش. اصلا هم اهل دوست و رفیق نیست تا اینکه با یه دختر یک سال بزرگتر از خودش به اسم ناتالی آشنا میشه و توی طول کتاب در مورد رابطهی این دوتا و افکار اُوِن میخونیم
نمیدونم این داستان چقدر میتونه واقعگرا باشه، ولی حداقل دلنشین و کمی امیدبخشه
اگه توی سن پایینتر میخوندم حتما بیشتر خوشم میومد
داستان یه نوجوون 17 ساله و درونگرا به اسم اُوِنه که نمیدونه طبق توقعات بقیه تصمیم بگیره یا طبق خواستهی خودش. اصلا هم اهل دوست و رفیق نیست تا اینکه با یه دختر یک سال بزرگتر از خودش به اسم ناتالی آشنا میشه و توی طول کتاب در مورد رابطهی این دوتا و افکار اُوِن میخونیم
نمیدونم این داستان چقدر میتونه واقعگرا باشه، ولی حداقل دلنشین و کمی امیدبخشه
اگه توی سن پایینتر میخوندم حتما بیشتر خوشم میومد
May 1, 2022
معمولا نویسندهها در پرداخت یک نوجوان متفاوت دچار اغر��ق میشوند. اگر قرار است اهل ورزش نباشد پس حتما باید شبانهروزی کتاب بخواند. اگر قرار است دوست دختر نداشته باشد پس حتما باید زشت، منزوی و نخبه در ریاضی باشد. اما در این کتاب لگوین با ظرافت و دقت ستودنی سراغ یک نوجوان میرود. نوجوان کتاب یک شخص قابل باور با روحیاتی حساس و متفاوت با دیگران است که سعی دارد میان دنیای خیالی و رویایی خودش و جهان واقعی تعادلی برقرار کند. بعد از برخورد با یک دختر که برای او تنها فرد جهان میشود که میتواند راحت پیشش حضور یابد زندگی و افکارش دچار تغییر میشوند. و این تغییر و باور به عشق در سالهای پایانی نوجوانی در اوج ظرافت روایت میشود. مدتها نتوانسته بودم با شخصیتی نوجوان تا این حد نزدیک شوم. نوجوانی که سعی دارد تمام اتفاقات مهم زندگیاش را با لحنی طنز برایمان ضبط و بعد تایپ کند. چون زمانی که سعی میکند تایپ کند متن ملالآور میشود
و اگر بیوقفه رابطهی جنسی نداشته باشید، یا ناتوان جنسی هستید یا سرد مزاجید و احتمالا در یکی دو سال آینده هم سرطان میگیرد
ص۵۱
و اگر بیوقفه رابطهی جنسی نداشته باشید، یا ناتوان جنسی هستید یا سرد مزاجید و احتمالا در یکی دو سال آینده هم سرطان میگیرد
ص۵۱
Read
February 12, 2024I don't understand why this book is classified and addressed as YA literature. It is as if we old-timers don't have the right to read this kind of book because we can't possibly understand its meaning or even the words.
As a matter of fact, this kind of book is more adequate for old people than young ones. You have to be old and already crossed Hell and coming out alive to understand the pains and sorrows of lost love.
The struggle of being different and not answering to expectations, and society’s preconceptions of male/female friendship are at the core of this novella as Le Guin drives us through the agonies of growing up while we witness the unfolding disruption of that friendship.
As we grow up we find, the hard way, that maturity and wisdom are not ingrained when we are born; they are acquired with time at the cost of pain and suffering.
What stroke me most in this small book is how deep resonance I found with my adolescent years; and reading it took me back to that brief period of time when we conquer universes and dive into the deepest hell from one minute to another.
There is no good asking what is the meaning of life because life isn't an answer, life is the question and you, yourself are the answer.
When you are seventeen and you find yourself in love for the very first time, you want to consume the entire world in a single sweep. But when that love is gone and lost for good then either you want to blow the world away or crawl into a deep tiny hole in the ground and quietly disappear.
As an adolescent, the process to learn to be a man encompasses consciousness over decisions involving relations that can't be taken single-handedly and imposed but are decided by mutual consent. Then the fears and insecurities come into play and begin the struggles to control all those emotions in all the ranges of present denial and future regret.
And then you find yourself alone in a fog of loneliness, where the world is grey, shapeless and ugly, and everything that is pointless eats you alive.... the worst is when you realize the world around you don't even notice you are not part of it anymore. When you are aware of the indifference of the Universe you have finally become a man. But that first love...
He's lost between the here and now
Somewhere that he can't be found
She's still here
Her love a ghost of memory
He'll wait for an eternity
We never forget that first love, no matter what. And when that love is gone, lost forever because it was ripped out of you too soon. And you are at last reconciled with the fact that you couldn't have done anything about it, you left a piece of yourself behind and suddenly you are facing all the rest of your life that you are supposed to go on living and you don't know how or why. But you don't want to be alone because you are too tired of yourself, so you seek again and again until you find someone or something that brings you back to the tracks and you keep going on until the bitter end, I suppose.
In the night
Do you light a lover's fire
Do the ashes of desire for you remain
Like the sea
There's a love too deep to show
Sure, you replace that lost love with different others ones all along your life but it's never the same there never will be the same, and it's better not to try to find a substitute for what was lost because that would be your complete annihilation.
I love my wife and I have been faithful to her our entire marriage, not because I lacked temptation or opportunities but because of how I was raised and what I, at least believe, became as a man.
My father, a short man with much fewer formal studies than myself but far more intelligent than I ever hope to be, raised and coached me to be a man based on two principles: respect and integrity. Respect for others and ourselves and integrity of some simple precise and clear moral principles. I like to believe that I learned something from him, even if I'm sure he would be disappointed if he could have seen the "final product".
But as a man who accepted a certain amount of commitment, I did my best to answer the love I was given freely with the best I could muster inside me. I don't know if I failed, it's not to me to answer that.
But I know that the man who married my wife is not the same it was left forty-two years ago, mislaid in contemplation of the abyss of loss.
When every man is torn apart
With nightmares and with dreams
Will no one lay the laurel wreath
When silence drowns the screams?
Confusion will be my epitaph
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back and laugh
But I fear tomorrow I'll be crying
Indeed Le Guin was right: when you are seventeen and you believe you are lost, you find yourself "Very far away from anywhere else".
P.S.
The poems are from Fish, Greg Lake and Robert Fripp, in order.
As a matter of fact, this kind of book is more adequate for old people than young ones. You have to be old and already crossed Hell and coming out alive to understand the pains and sorrows of lost love.
The struggle of being different and not answering to expectations, and society’s preconceptions of male/female friendship are at the core of this novella as Le Guin drives us through the agonies of growing up while we witness the unfolding disruption of that friendship.
As we grow up we find, the hard way, that maturity and wisdom are not ingrained when we are born; they are acquired with time at the cost of pain and suffering.
What stroke me most in this small book is how deep resonance I found with my adolescent years; and reading it took me back to that brief period of time when we conquer universes and dive into the deepest hell from one minute to another.
There is no good asking what is the meaning of life because life isn't an answer, life is the question and you, yourself are the answer.
When you are seventeen and you find yourself in love for the very first time, you want to consume the entire world in a single sweep. But when that love is gone and lost for good then either you want to blow the world away or crawl into a deep tiny hole in the ground and quietly disappear.
As an adolescent, the process to learn to be a man encompasses consciousness over decisions involving relations that can't be taken single-handedly and imposed but are decided by mutual consent. Then the fears and insecurities come into play and begin the struggles to control all those emotions in all the ranges of present denial and future regret.
And then you find yourself alone in a fog of loneliness, where the world is grey, shapeless and ugly, and everything that is pointless eats you alive.... the worst is when you realize the world around you don't even notice you are not part of it anymore. When you are aware of the indifference of the Universe you have finally become a man. But that first love...
He's lost between the here and now
Somewhere that he can't be found
She's still here
Her love a ghost of memory
He'll wait for an eternity
We never forget that first love, no matter what. And when that love is gone, lost forever because it was ripped out of you too soon. And you are at last reconciled with the fact that you couldn't have done anything about it, you left a piece of yourself behind and suddenly you are facing all the rest of your life that you are supposed to go on living and you don't know how or why. But you don't want to be alone because you are too tired of yourself, so you seek again and again until you find someone or something that brings you back to the tracks and you keep going on until the bitter end, I suppose.
In the night
Do you light a lover's fire
Do the ashes of desire for you remain
Like the sea
There's a love too deep to show
Sure, you replace that lost love with different others ones all along your life but it's never the same there never will be the same, and it's better not to try to find a substitute for what was lost because that would be your complete annihilation.
I love my wife and I have been faithful to her our entire marriage, not because I lacked temptation or opportunities but because of how I was raised and what I, at least believe, became as a man.
My father, a short man with much fewer formal studies than myself but far more intelligent than I ever hope to be, raised and coached me to be a man based on two principles: respect and integrity. Respect for others and ourselves and integrity of some simple precise and clear moral principles. I like to believe that I learned something from him, even if I'm sure he would be disappointed if he could have seen the "final product".
But as a man who accepted a certain amount of commitment, I did my best to answer the love I was given freely with the best I could muster inside me. I don't know if I failed, it's not to me to answer that.
But I know that the man who married my wife is not the same it was left forty-two years ago, mislaid in contemplation of the abyss of loss.
When every man is torn apart
With nightmares and with dreams
Will no one lay the laurel wreath
When silence drowns the screams?
Confusion will be my epitaph
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back and laugh
But I fear tomorrow I'll be crying
Indeed Le Guin was right: when you are seventeen and you believe you are lost, you find yourself "Very far away from anywhere else".
P.S.
The poems are from Fish, Greg Lake and Robert Fripp, in order.
February 21, 2021
Tamamen tesadüfî bir okuma oldu, daha önce bu kitabın ismini bile duymuşluğum yoktu; türüyle çok alakasız kitaplara ayrılmış bir kitapçı rafında gözüme ilişti, bittikten sonra okurların kitapları değil, kitapların okurları seçtiğine ilişkin hipotezim biraz daha kuvvetlenmiş oldu. Sanata ve bilime yatkınlıklarıyla, topluma ayak uyduramayışlarıyla ve başka türlü olamayışlarıyla benzeşen iki karakterin karşılaşmasını, dostluğunu okumak çok keyifliydi.
Ursula K. Le Guin'i okumaya geçen yıl, Kadınlar, Rüyalar, Ejderhalar ile başlamış, asla bilgeymiş gibi davranmayan bilgeliğinden çok etkilenmiş, tanımak için çok geç kaldığımı düşünmüşüm, Yerdeniz üçlemesi başta olmak üzere külliyatını okumayı umuyorum.
Ursula K. Le Guin'i okumaya geçen yıl, Kadınlar, Rüyalar, Ejderhalar ile başlamış, asla bilgeymiş gibi davranmayan bilgeliğinden çok etkilenmiş, tanımak için çok geç kaldığımı düşünmüşüm, Yerdeniz üçlemesi başta olmak üzere külliyatını okumayı umuyorum.
August 27, 2017
Iako se uglavnom (koliko vidim) objavljuje samostalno, ovo je nije roman već novela i po dužini i po zamahu. I nije ni najbolja ni najpoznatija Ursulina knjiga (a podozrevam da je manje poznata nego što bi bila da ima bar dva grama fantastike) ali me je potpuno neočekivano oduvala.
Jer je u pitanju priča o odrastanju natprosečno inteligentnog i (naravno) jezivo usamljenog i nesrećnog adolescenta u malom gradu, ali i o prelomnom periodu u životu kad (ako imamo sreće) otkrivamo šta od tog života želimo i, ne manje od toga, da smo voljni i sposobni da se tome i posvetimo. A to ume da bude beskrajno teško.
Ursula Legvin ovde po običaju ne bira baš najlakši pripovedački put i njeno dvoje adolescenata ne postaju par (ok, ovo je spojler ali od onih koje nije loše znati unapred) niti imamo neki neverovatni sega-mega hepiend, ali ozbiljno i nekako neverovatno istinito piše o životnim mukama koje se ne svode na muke američkih tinejdžera s kraja šezdesetih nego su opšteljudske. I nema ni stilističkih ni tematskih bravura, već samo dvoje vrlo mladih ljudi koji jedno drugom otkrivaju šta im je najvažnije u životu (da nagovestim: ne romansa. Već budući poziv). I sve vrlo skromno i jednostavno ispričano i ono, da stane pored Čehova (znate onog retkog Čehova koji gaji neki škrti čovekoljubivi optimizam i ne nagoni vas na instant samoubistvo, npr. Dvoboj) a da se ne postidi.
Jer je u pitanju priča o odrastanju natprosečno inteligentnog i (naravno) jezivo usamljenog i nesrećnog adolescenta u malom gradu, ali i o prelomnom periodu u životu kad (ako imamo sreće) otkrivamo šta od tog života želimo i, ne manje od toga, da smo voljni i sposobni da se tome i posvetimo. A to ume da bude beskrajno teško.
Ursula Legvin ovde po običaju ne bira baš najlakši pripovedački put i njeno dvoje adolescenata ne postaju par (ok, ovo je spojler ali od onih koje nije loše znati unapred) niti imamo neki neverovatni sega-mega hepiend, ali ozbiljno i nekako neverovatno istinito piše o životnim mukama koje se ne svode na muke američkih tinejdžera s kraja šezdesetih nego su opšteljudske. I nema ni stilističkih ni tematskih bravura, već samo dvoje vrlo mladih ljudi koji jedno drugom otkrivaju šta im je najvažnije u životu (da nagovestim: ne romansa. Već budući poziv). I sve vrlo skromno i jednostavno ispričano i ono, da stane pored Čehova (znate onog retkog Čehova koji gaji neki škrti čovekoljubivi optimizam i ne nagoni vas na instant samoubistvo, npr. Dvoboj) a da se ne postidi.
Read
August 26, 2016Ursula K. Le Guin’in bilimkurgularına, fantazyalarına ve çeşit çeşit kurmacalarına aşinasınız. Ancak bu minicik, 94 sayfada mucizeler yaratan romancıkta (novelette) bize gerçeğin kalbinden gelen gümlemeleri dinletiyor büyük usta. Türüne genç-yetişkin de denilebilecek romancığında aslında pek çoğumuzun hayatından kesitler taşıyor.
Le Guin, o yalın ama çarpıcı diliyle, her şeyi olduğu gibi anlatarak, tüm karakterlerine yine gerçekçiliğin nefesini üfleyerek bizlere bizi anlatıyor. Altı çizilesi sayısız cümlesiyle büyümeyi, yalnızlığı, farklı olduğunu anladığın o anda topluma mı kucak açacağını yoksa çarpık bir yolda emin adımlar atacak gücü mü bulacağını işliyor. Çavdar Tarlasında Çocuklar tadında, ama kendi dokusunda sıcacık bir hikâye.
Aşık olmaya karar vermek mi, yoksa aşık olmak mı? Başkalarının gözündeki erkek olmak mı, yoksa sevgili ya da dost mu? Bilim insanı olmak ve yalnızlığı kabullenip hedefe doğru her şeyi bertaraf etmek mi, yoksa ailenin sıcak kanatları altında beyaz Amerikalı’ya dönüşmek mi? Baş karakterimiz Owen, bu ayrımda tüm okurun yaptığı şeyleri yapacak, tökezleyecek ve biz de onunla birlikte yalpalayacağız. Tıpkı bir zamanlar kendi hayatımızda da yaptığımız gibi.
Her Yerden Çok Uzakta, keşke ergenlik çağımda okusaydım dediğim bir mucize. İçinde kendimden çok şey buldum. Owen’ın yaşadığı tökezlemeler, toplum, aile ve sözde arkadaşlar tarafından kabullenilme çabaları bana fazlasıyla tanıdıktı. Okul ve meslek seçimlerine kadar, hayatın her anında bizden önce söz sahibi olan o “diğerleri” ile bir anne elinin sıcaklığı, Owen gibi bir ayna ve Natalie gibi bir dost aracılığıyla yüzleşmek için büyük bir şans.
Her Yerden Çok Uzakta olmanın dayanılmaz hafifliği ve farklı olmanın, farklılığını bağrına basmanın, dehanın utanılacak bir şey olmayıp da toplum içinde sivrilmenin ayıp etmek demek olmadığının 94 sayfalık bir şahidi bu kitap.
İmge Kitabevi tam 12 sene sonra tekrar basmış. Semih Aksözlü’nün tertemiz çevirisi ile Güleda A. Berkalp‘in editörlüğünde bizlerle buluşturmuşken kaçırmayın. Eğer benden gençseniz, bu kitabı şimdi okuyun ve emin adımlarla yolunuza devam edin. Eğer yaşınız bana yakın ya da büyükse, o her şeyden çok ama çok uzakta olan yüksek tepeye birlikte çıkalım ve ayaklarımızı aşağı sarkıtarak eski, karmakarışık ama güzel, çalkantılı günlerden bahsedelim. Ne dersiniz?
- Hazal ÇAMUR
İncelemenin tamamı için: http://kayiprihtim.com/inceleme/her-y...
Le Guin, o yalın ama çarpıcı diliyle, her şeyi olduğu gibi anlatarak, tüm karakterlerine yine gerçekçiliğin nefesini üfleyerek bizlere bizi anlatıyor. Altı çizilesi sayısız cümlesiyle büyümeyi, yalnızlığı, farklı olduğunu anladığın o anda topluma mı kucak açacağını yoksa çarpık bir yolda emin adımlar atacak gücü mü bulacağını işliyor. Çavdar Tarlasında Çocuklar tadında, ama kendi dokusunda sıcacık bir hikâye.
Aşık olmaya karar vermek mi, yoksa aşık olmak mı? Başkalarının gözündeki erkek olmak mı, yoksa sevgili ya da dost mu? Bilim insanı olmak ve yalnızlığı kabullenip hedefe doğru her şeyi bertaraf etmek mi, yoksa ailenin sıcak kanatları altında beyaz Amerikalı’ya dönüşmek mi? Baş karakterimiz Owen, bu ayrımda tüm okurun yaptığı şeyleri yapacak, tökezleyecek ve biz de onunla birlikte yalpalayacağız. Tıpkı bir zamanlar kendi hayatımızda da yaptığımız gibi.
Her Yerden Çok Uzakta, keşke ergenlik çağımda okusaydım dediğim bir mucize. İçinde kendimden çok şey buldum. Owen’ın yaşadığı tökezlemeler, toplum, aile ve sözde arkadaşlar tarafından kabullenilme çabaları bana fazlasıyla tanıdıktı. Okul ve meslek seçimlerine kadar, hayatın her anında bizden önce söz sahibi olan o “diğerleri” ile bir anne elinin sıcaklığı, Owen gibi bir ayna ve Natalie gibi bir dost aracılığıyla yüzleşmek için büyük bir şans.
Her Yerden Çok Uzakta olmanın dayanılmaz hafifliği ve farklı olmanın, farklılığını bağrına basmanın, dehanın utanılacak bir şey olmayıp da toplum içinde sivrilmenin ayıp etmek demek olmadığının 94 sayfalık bir şahidi bu kitap.
İmge Kitabevi tam 12 sene sonra tekrar basmış. Semih Aksözlü’nün tertemiz çevirisi ile Güleda A. Berkalp‘in editörlüğünde bizlerle buluşturmuşken kaçırmayın. Eğer benden gençseniz, bu kitabı şimdi okuyun ve emin adımlarla yolunuza devam edin. Eğer yaşınız bana yakın ya da büyükse, o her şeyden çok ama çok uzakta olan yüksek tepeye birlikte çıkalım ve ayaklarımızı aşağı sarkıtarak eski, karmakarışık ama güzel, çalkantılı günlerden bahsedelim. Ne dersiniz?
- Hazal ÇAMUR
İncelemenin tamamı için: http://kayiprihtim.com/inceleme/her-y...
June 26, 2007
And this is my favorite YA novel ever -- when it was out of print, I went to the New York Public Library and copied every page of it just so I'd have a copy for myself. There's very little story to it, and it's not for everyone, certainly, but if you were a "sensitive" teenager who loved reading and thinking and felt a little out of step with everyone else, THIS IS THE BOOK. It's criminally underknown.
December 1, 2010
Have you ever walked down an empty street at night and not be able to help noticing the bright lights inside of the warm houses? It's a cliche but people look sad, or happy, or anything else there is to feel. It's that feeling of knowing that people are feeling something and it's got nothing whatsoever to do with you. You're outside, alone, and no one notices you, or your freaking cute dog. Other times are the best. Listening to music on headphones and getting goosebumps from favorite songs. Everybody's souls are parallel and perpendicular. It's a tricky feeling to get a handle of. When it's enough, when it's not. There's possibilities in one and heartache in the other.
I fear coming up against the wall. I'm afraid that all that's ever going to be with almost everyone I'll ever meet is the lamp post communication, the there's no one better to talk to communication blankness. (Ever have a conversation with a person who gets up the moment someone "better" comes around? Or constantly checks their cell phone? Depressing.) I dread the token "I see" response. I get so afraid of it that I stop talking altogether.
This could have been that story for me. The parallel hard to always grow up story. Sadly, depressingly, it wasn't. I felt left out of Owen and Natalie's connection. It didn't really feel like a connection to me. The narrarator, Owen, is a big part of the problem, from where I'm sitting (alone. By choice!). He's theoretical boy. You know how annoying it was when Winona Ryder announced an attempted alcoholism problem to give weight to her art? Owen does that but with forced girl trouble and his art is coming of age.
I think I kinda hated him when he bursts into his parent's house screaming, "I'm an intellectual!" Not even the nonstop whining that they *gasp* had the gall to buy him a car, when he'd rather the money be spent on something else he wanted. Geez Louise. Too much ass patting for my tastes. I didn't like his generic world-view. Take any bad teen movie with a "These are the jocks. These are the preppy kids..." and you have his observations, pretty much. The point of this story was being known, about finding that anchor in another person that you can be stupid or smart with. Yeah? Then why did I never know him? He labeled himself. Maybe it's me. I've never felt like "poor me" smart kid who is unappreciated by the unwashed masses. I just felt alone. Get through today and don't live for a dinner party dream. I didn't become a well adjusted person on a birth date.
Wasn't he just using Natalie as a token teen experience of the girl who got away? It wasn't ever about her. He doesn't see her. He doesn't even dream inside himself. It's to say he has one. That's the worst thing of all.
My favorite part is when Natalie says "Yeah" in a real way that isn't a token "I see" way. That was the time I felt that Le guin knew what it was to really want that something realer connection.
I don't know. For these kinds of stories I feel too seperate because it's not something I decided to be. Owen decides to be in love, he decides to be awkward with Natalie. I felt bad for the girl. I can't understand a girl who can't be silly without Owen, but I felt bad for her. She wanted a friend to talk to and he craps out for no good reason. I didn't buy the "These things happen" world-view. I don't wanna stare in the window and feel an aching loss I can't put a finger on. This is something you DO get to decide. It's okay to want things, right?
Dammit, Le guin.
I fear coming up against the wall. I'm afraid that all that's ever going to be with almost everyone I'll ever meet is the lamp post communication, the there's no one better to talk to communication blankness. (Ever have a conversation with a person who gets up the moment someone "better" comes around? Or constantly checks their cell phone? Depressing.) I dread the token "I see" response. I get so afraid of it that I stop talking altogether.
This could have been that story for me. The parallel hard to always grow up story. Sadly, depressingly, it wasn't. I felt left out of Owen and Natalie's connection. It didn't really feel like a connection to me. The narrarator, Owen, is a big part of the problem, from where I'm sitting (alone. By choice!). He's theoretical boy. You know how annoying it was when Winona Ryder announced an attempted alcoholism problem to give weight to her art? Owen does that but with forced girl trouble and his art is coming of age.
I think I kinda hated him when he bursts into his parent's house screaming, "I'm an intellectual!" Not even the nonstop whining that they *gasp* had the gall to buy him a car, when he'd rather the money be spent on something else he wanted. Geez Louise. Too much ass patting for my tastes. I didn't like his generic world-view. Take any bad teen movie with a "These are the jocks. These are the preppy kids..." and you have his observations, pretty much. The point of this story was being known, about finding that anchor in another person that you can be stupid or smart with. Yeah? Then why did I never know him? He labeled himself. Maybe it's me. I've never felt like "poor me" smart kid who is unappreciated by the unwashed masses. I just felt alone. Get through today and don't live for a dinner party dream. I didn't become a well adjusted person on a birth date.
Wasn't he just using Natalie as a token teen experience of the girl who got away? It wasn't ever about her. He doesn't see her. He doesn't even dream inside himself. It's to say he has one. That's the worst thing of all.
My favorite part is when Natalie says "Yeah" in a real way that isn't a token "I see" way. That was the time I felt that Le guin knew what it was to really want that something realer connection.
I don't know. For these kinds of stories I feel too seperate because it's not something I decided to be. Owen decides to be in love, he decides to be awkward with Natalie. I felt bad for the girl. I can't understand a girl who can't be silly without Owen, but I felt bad for her. She wanted a friend to talk to and he craps out for no good reason. I didn't buy the "These things happen" world-view. I don't wanna stare in the window and feel an aching loss I can't put a finger on. This is something you DO get to decide. It's okay to want things, right?
Dammit, Le guin.
June 13, 2018
9/10
Owen onyedisinde zeki bir genç. Zihin ve düşünme eylemi üzerine düşünüyor.Mühendislik Psikoloji alanında okumak istiyor. Yaşama dair her şeyi bildiğini sanıyor. Nerede okuyacağına ne yapacağına karar vermiş. Öyle farklı biri olmaya da çabalamıyor, herkes gibi olup görünmez olmak istiyor. Ama bir gün Natalie ile karşılaşıyor ve her şey allak bullak oluyor. Natalie müzikle uğraşan farklı bir kız ve farklı olmanın önemli olduğunu düşünüyor. İki genç insanın farklı işleyen zihinleri, onları birbirine çekiyor. Çok güzel bir dostluk doğuyor aralarında; ta ki...
Hiçbir olağanüstü öğe içermeyen olağanüstü bir kitap bu. Kısacık: Hepi topu 92 sayfa ama sizi geçmişinizde bir yerlere götürüp eski hislerinizi hatırlatmaya yetiyor. İnsana dair, onun hayata bakışına dair, gençliğe dair, ebeveynlere dair, aşka dair çok güzel sözler söylüyor kitap; naif ama çok gerçekçi. Bir kerede hızla okunuyor kitap, dili çok sade ama anlattıkları derin; o yüzden iki kere okunmayı hakeden, her okumada farklı bir niteliğini gösteren önemli bir eser. Karşılaşırsanız mutlaka edinin.
Çevirisi de güzel, sadece bir kaç yerde bağlaç olan "de" ve "her şey" bitişik yazılmış o kadar.
Bir kaç alıntı:
"Küçük çocukların akıllısı da kafası çalışmayanı da aptaldır işte. Aptalca şeyler yaparlar. Akıllarından geçeni pat diye söyleyiverirler. Düşünmedikleri bir şeyi söylemeyi öğrenmemişlerdir henüz. Bunu daha sonra, yetişkinliğe geçip, yalnız olduklarını anladıkları zaman öğrenirler."
"Tekrar güldü ve bana baktı. Sadece bir saniye. Ama baktı ve gördü. Kendisinin neye benzediğini görmek için bakmıyordu bana, benim neye benzediğimi görmek için bakıyordu. Benim için son derece sıra dışı bir şeydi bu."
(Bu alıntı içerik olarak pek bir şey ifade etmese de sözcük seçimi beni hayran bıraktı. Owen az önce yemek yemiş, yerken de lokmalar ağzında büyümüştür, isteksiz isteksiz bitirmiştir rostoyu. Ve sonrasında şöyle der:)
"Aşağıya inip, hala ağzımın içinde hissettiğim o et parçasının hayaletiyle, 'Ben biraz arabayla dolaşacağım' dedim ve dışarı çıkıp yeni arabama atladım."
“Bir taş gerekiyordu. Tutunacak, ayakta duracak bir şey. Katı, somut bir şey. Çünkü her şey yumuşamaya yüz tutuyor, pelteleşiyor, bir bataklığın içinde sislere gömülüyordu. Sis, dört yandan çörekleniyordu. Nerede olduğumu bile bilmiyordum.”
"Yaşamın anlamı nedir diye sorular sormanın bir yararı olmadığına karar verdik; çünkü yaşam bir yanıt değil, bir sorudur ve yaşamın yanıtı siz, kendinizsinizdir."
"Önceden de oldu yüce anlarım. Bir kez geceleyin parkta yürürken, yağmur altında, güzün. Bir kez çöl ortasında, yıldızlar altında, ekseni üzerinde dönen yeryuvarına döndüğüm gün. Kimileyin düşünürken, sadece düşünüp tartarken olup biteni. Ama hep yalnız. Kendi başıma. Bu kez yalnız değildim. Yüce dağ başında bir arkadaş vardı yanımda. Bir şey yok, hiçbir şey yok bundan üstün. Ömrümce görmesem de bir daha, eh diyebilirim yine de, bir kez orada bulundum."
Owen onyedisinde zeki bir genç. Zihin ve düşünme eylemi üzerine düşünüyor.
Hiçbir olağanüstü öğe içermeyen olağanüstü bir kitap bu. Kısacık: Hepi topu 92 sayfa ama sizi geçmişinizde bir yerlere götürüp eski hislerinizi hatırlatmaya yetiyor. İnsana dair, onun hayata bakışına dair, gençliğe dair, ebeveynlere dair, aşka dair çok güzel sözler söylüyor kitap; naif ama çok gerçekçi. Bir kerede hızla okunuyor kitap, dili çok sade ama anlattıkları derin; o yüzden iki kere okunmayı hakeden, her okumada farklı bir niteliğini gösteren önemli bir eser. Karşılaşırsanız mutlaka edinin.
Çevirisi de güzel, sadece bir kaç yerde bağlaç olan "de" ve "her şey" bitişik yazılmış o kadar.
Bir kaç alıntı:
"Küçük çocukların akıllısı da kafası çalışmayanı da aptaldır işte. Aptalca şeyler yaparlar. Akıllarından geçeni pat diye söyleyiverirler. Düşünmedikleri bir şeyi söylemeyi öğrenmemişlerdir henüz. Bunu daha sonra, yetişkinliğe geçip, yalnız olduklarını anladıkları zaman öğrenirler."
"Tekrar güldü ve bana baktı. Sadece bir saniye. Ama baktı ve gördü. Kendisinin neye benzediğini görmek için bakmıyordu bana, benim neye benzediğimi görmek için bakıyordu. Benim için son derece sıra dışı bir şeydi bu."
(Bu alıntı içerik olarak pek bir şey ifade etmese de sözcük seçimi beni hayran bıraktı. Owen az önce yemek yemiş, yerken de lokmalar ağzında büyümüştür, isteksiz isteksiz bitirmiştir rostoyu. Ve sonrasında şöyle der:)
"Aşağıya inip, hala ağzımın içinde hissettiğim o et parçasının hayaletiyle, 'Ben biraz arabayla dolaşacağım' dedim ve dışarı çıkıp yeni arabama atladım."
“Bir taş gerekiyordu. Tutunacak, ayakta duracak bir şey. Katı, somut bir şey. Çünkü her şey yumuşamaya yüz tutuyor, pelteleşiyor, bir bataklığın içinde sislere gömülüyordu. Sis, dört yandan çörekleniyordu. Nerede olduğumu bile bilmiyordum.”
"Yaşamın anlamı nedir diye sorular sormanın bir yararı olmadığına karar verdik; çünkü yaşam bir yanıt değil, bir sorudur ve yaşamın yanıtı siz, kendinizsinizdir."
"Önceden de oldu yüce anlarım. Bir kez geceleyin parkta yürürken, yağmur altında, güzün. Bir kez çöl ortasında, yıldızlar altında, ekseni üzerinde dönen yeryuvarına döndüğüm gün. Kimileyin düşünürken, sadece düşünüp tartarken olup biteni. Ama hep yalnız. Kendi başıma. Bu kez yalnız değildim. Yüce dağ başında bir arkadaş vardı yanımda. Bir şey yok, hiçbir şey yok bundan üstün. Ömrümce görmesem de bir daha, eh diyebilirim yine de, bir kez orada bulundum."
August 26, 2015
"If you'd like a story about how I won my basketball letter and achieved fame, love, and fortune, don't read this. I don't know what I achieved in the six months I'm going to tell you about. I achieved something, all right, but I think it may take me the rest of my life to find out what."
So begins this book by an author known for her intelligent adult science fiction novels and equally intelligent fantasy novels for young adults. But Ursula Le Guin has also written a few contemporary young adult fiction books with the same sensitivity and thought provoking material found in those other books.
In this book, Owen, aged seventeen, in the middle of his senior year in high school, tells his story to the reader while recording it on tape to be typed up later in book form. Owen is a loner, an intellectual, but not a stereotypical nerd. He is a thought filled, introspective young man who hasn't found any deep connections to anyone, only to his intellectual pursuits centering on science. He does have two male friends he goofs around with on a regular basis, and he has joined groups at school. But he knows he's living a pretend life in a pretend world no different than the one he invented as a child. But that imaginary world called Thorn, a utopian place for Owen when he was younger, is no longer a viable residence now that he's on the brink of adulthood and on the brink of a breakdown.
Owen doesn't know who he is. He only knows who he isn't. He doesn't want to be defined by a group or by other people's expectations of him. He wants space to find out how he fills up the space that will be his life. He wants to cast his own mold instead of being molded. But the pressure is on to conform and to please. His mom wants him to go to the local state college the following year, for financial and safety reasons. But Owen has dreams of going to MIT, and the decisions concerning his life seem to be out of his hands. And it all comes to a head one day when his father gives him an extravagant present he doesn't want. He fears his life will end up just like his parents. And the problem with that is, he's not like them, or anyone else he knows. That is, until he meets Natalie, an independent minded young woman in his grade whose musical talent and ambition to achieve her goals have Owen wondering if he might take control and achieve his own.
This book, which is aimed at young adults facing the same identity issues and insecurities as Owen, can actually be useful and appreciated by adults with children, as well as by adults who are going through transitions in their life at any age. This book is written simply, though it was difficult to read, at times, with the pervading sadness and bouts of hopelessness that Owen faced. But to the author's credit, there were no magical solutions to Owen's problems, nor was there any one magical person who became his solution except perhaps himself by the end, which was only the beginning.
So begins this book by an author known for her intelligent adult science fiction novels and equally intelligent fantasy novels for young adults. But Ursula Le Guin has also written a few contemporary young adult fiction books with the same sensitivity and thought provoking material found in those other books.
In this book, Owen, aged seventeen, in the middle of his senior year in high school, tells his story to the reader while recording it on tape to be typed up later in book form. Owen is a loner, an intellectual, but not a stereotypical nerd. He is a thought filled, introspective young man who hasn't found any deep connections to anyone, only to his intellectual pursuits centering on science. He does have two male friends he goofs around with on a regular basis, and he has joined groups at school. But he knows he's living a pretend life in a pretend world no different than the one he invented as a child. But that imaginary world called Thorn, a utopian place for Owen when he was younger, is no longer a viable residence now that he's on the brink of adulthood and on the brink of a breakdown.
Owen doesn't know who he is. He only knows who he isn't. He doesn't want to be defined by a group or by other people's expectations of him. He wants space to find out how he fills up the space that will be his life. He wants to cast his own mold instead of being molded. But the pressure is on to conform and to please. His mom wants him to go to the local state college the following year, for financial and safety reasons. But Owen has dreams of going to MIT, and the decisions concerning his life seem to be out of his hands. And it all comes to a head one day when his father gives him an extravagant present he doesn't want. He fears his life will end up just like his parents. And the problem with that is, he's not like them, or anyone else he knows. That is, until he meets Natalie, an independent minded young woman in his grade whose musical talent and ambition to achieve her goals have Owen wondering if he might take control and achieve his own.
This book, which is aimed at young adults facing the same identity issues and insecurities as Owen, can actually be useful and appreciated by adults with children, as well as by adults who are going through transitions in their life at any age. This book is written simply, though it was difficult to read, at times, with the pervading sadness and bouts of hopelessness that Owen faced. But to the author's credit, there were no magical solutions to Owen's problems, nor was there any one magical person who became his solution except perhaps himself by the end, which was only the beginning.
September 12, 2017
Genellikle Yerdeniz Büyücüsü ile bilinen bir yazar Ursula K. Le Guin. Her ne kadar Yerdeniz Büyücüsü'nü çok merak etsemde bir türlü kitabı edinemedim. Elimdeki kitabı ile yazara ufak bir giriş yapmış oldum ama duyduğuma göre yazdığı türlerden çok farklı bir kitap okumuşum.
Her Yerden Çok Uzakta iki gencin aşkı, dostluğu, yaşamı keşfetmesini, sorgulamasını anlatıyor. Yaşıtlarından farklı olan Owen kendisini diğer insanlardan farklı hissediyor bu da onu yalnızlığa itiyor. Bir gün bir şekilde Natalie ile yolları kesişiyor ve Owen'ın hayatı ve daha fazlasını sorgulamasına Natalie de dahil oluyor.
Kitabı özellikle lise okuyan gençlere öneriyorum. Çünkü lisede yaşanan ben ne olacağım şimdi karmaşasını da yaşıyor Owen fakat Natalie o kadar planlı ve kararlı bir karakter ki Owen'ın düştüğü yerde onun kalkmasına da yardımcı oluyor. Belki size de yardımcı olur kim bilir :')
Yazarın anlatımı fazlasıyla güzeldi. Büyük bir tat alarak okudum. Bir arkadaşımın önerisi üzerine almıştım kitabı, uzun zamandır da bekletiyordum. Aslında 94 sayfalık kısacık bir kitap ama nedense unutulup gitmişti. Şimdi ise iyi ki elim gitmiş ve okumuşum diyorum.
Her Yerden Çok Uzakta iki gencin aşkı, dostluğu, yaşamı keşfetmesini, sorgulamasını anlatıyor. Yaşıtlarından farklı olan Owen kendisini diğer insanlardan farklı hissediyor bu da onu yalnızlığa itiyor. Bir gün bir şekilde Natalie ile yolları kesişiyor ve Owen'ın hayatı ve daha fazlasını sorgulamasına Natalie de dahil oluyor.
Kitabı özellikle lise okuyan gençlere öneriyorum. Çünkü lisede yaşanan ben ne olacağım şimdi karmaşasını da yaşıyor Owen fakat Natalie o kadar planlı ve kararlı bir karakter ki Owen'ın düştüğü yerde onun kalkmasına da yardımcı oluyor. Belki size de yardımcı olur kim bilir :')
Yazarın anlatımı fazlasıyla güzeldi. Büyük bir tat alarak okudum. Bir arkadaşımın önerisi üzerine almıştım kitabı, uzun zamandır da bekletiyordum. Aslında 94 sayfalık kısacık bir kitap ama nedense unutulup gitmişti. Şimdi ise iyi ki elim gitmiş ve okumuşum diyorum.
December 12, 2007
The emotional experiences described in this book rang poignantly true and familiar even if a few superficial details didn't. I have great admiration for the author's boldness and skill in articulating the "fog" of teenage psychological turnover without being vague, indirect, or simplifying it out of recognition. I didn't read this when I was a teenager, and I'm not sure what it would have meant to me then, because I hadn't yet really had the experiences it describes. Reading it now, I was able to imagine that a book like this could, for certain people, almost function as a substitute for the kind of clarifying, stabilizing personal encounter that it describes, and that seemed like a noble thing for a book to be. I admire that she let so much of the text be essayistic, blatantly psychological talk, and that she let it be so short. A lot to admire here.
October 6, 2016
Amerikan gençliğini anlatması ve eleştirmesinin yanında topluma aykırı düşmek üzerine daha iyi bir yapım görmek istiyorsanız bir başyapıt olan Badlands (1973) filmini izleyin. Hem gencin topluma ve ailesine düştüğü aykırılığı, hem de cinselliği bana kalırsa çok daha iyi işliyordu. Ama uyarayım Terrence Malick'in çok kişisel bir tarzı vardır. Filme 10'da verebilirsiniz, 1'de.
Bu kitaba gelirsem; öncellikle anlatılanı sevdim ama karakterler üzerinden değil, yazar üzerinden. Aslında karakterleri hiç sevmedim. Başta ısınmıştım fakat sonrasında Ursula Le Guin "çekilin ben kendi düşüncelerimi söyleteceğim" dermişçesine bir hava oluşturdu. Onları başlarda nasıl bir karakter olarak görüyorsam ilerleyen kısımlarda da bir kukla olarak görmeye başladım. Ve bu bir anlamda da beni, içine girdiğim bu hikâyeden kopardı. Sıkıldım mı? Bir saniye bile sıkılmadım. Ursula Le Guin çok güzel bir üslup ile hikâyeyi ilerletmiş ama açıkçası bu kısa roman değil de bir deneme kitabı olsaydı daha çok severdim.
Bu kitaba gelirsem; öncellikle anlatılanı sevdim ama karakterler üzerinden değil, yazar üzerinden. Aslında karakterleri hiç sevmedim. Başta ısınmıştım fakat sonrasında Ursula Le Guin "çekilin ben kendi düşüncelerimi söyleteceğim" dermişçesine bir hava oluşturdu. Onları başlarda nasıl bir karakter olarak görüyorsam ilerleyen kısımlarda da bir kukla olarak görmeye başladım. Ve bu bir anlamda da beni, içine girdiğim bu hikâyeden kopardı. Sıkıldım mı? Bir saniye bile sıkılmadım. Ursula Le Guin çok güzel bir üslup ile hikâyeyi ilerletmiş ama açıkçası bu kısa roman değil de bir deneme kitabı olsaydı daha çok severdim.
June 19, 2018
richard ayoade bu kitabi okumus ve submarine'deki tatlis karakterlerini nat ve owen'a selam cakarak olusturmus sanki diyecektim, bir de baktim ki meger film ayni isimli kitaptan uyarlamaymis. kitapta da karakterlerin tepkileri ve iletisimi benzer sekildeyse soylediklerim submarine kitabinin yazari icin de gecerli olabilir. jordana ve oliver'i da cok sevmeme ragmen artik gozumde owen ve nat'in (ozellikle nat'in) minik birer golgesi oldular. kadinlar, ruyalar& ejderhalar baharati da cok guzel, tam kararinda. yolunu bir turlu secemeyen, secse de kararinda sebat edemeyen, ya da yola girmeye cesaret edemeyen... (uzayip giden liste alarmi) ergenlerin okumasi gereken; dikte etmeden ya da nasihat vermeden, farkli olmanin ve hayallerin onemini vurgulayan tatli mi tatli kitap.
4/5.
4/5.
September 5, 2023
“korkuyorum,” dedim.
paltomun içine doğru, “neden?” diye sordu.
“yaşamaktan.”
bana sarıldı, ben de ona sarıldım.
“ne yapacağımı bilmiyorum,” dedim. “daha yıllarca yaşamam gerekiyor, bunu nasıl becereceğimi bilmiyorum.”
o kadar güzel, o kadar benlik bir kitaptı ki hemen bittiği için içim buruk olsa da okuduğum ve anlaşılmış hissettiğim için mutluyum
paltomun içine doğru, “neden?” diye sordu.
“yaşamaktan.”
bana sarıldı, ben de ona sarıldım.
“ne yapacağımı bilmiyorum,” dedim. “daha yıllarca yaşamam gerekiyor, bunu nasıl becereceğimi bilmiyorum.”
o kadar güzel, o kadar benlik bir kitaptı ki hemen bittiği için içim buruk olsa da okuduğum ve anlaşılmış hissettiğim için mutluyum
October 16, 2016
This book was a total cover buy (window shopping for vintage covers on betterworldbooks because I am miles away from a used books store). This was more or less on point with my approximation of what a YA romance coming from Ms Le Guin would read like. Poignant, wistful and really spoke to the heart (mine at least). And (in K. Le Guin fashion) somehow also manages to touch on some pretty hefty social issues right alongside those growing pain issues without any weight throwing whatsoever and without missing a beat.
"Review" lifted from my bookstagram blurb...
"Review" lifted from my bookstagram blurb...
May 22, 2018
“Görkemli bir şeyler vardı ağlamamda. Kaldırabileceğimden çok daha fazlasıydı, her şey bir anda bir araya toplanmıştı sanki . Ama bunda görkem dolu bir şeyler vardı. Bunun bir parçası da aşk idi. Yani gerçek aşk. Natalie’yi benim onu sevdiğim haliyle ve onun gerçekten olduğu haliyle görmüştüm, o şarkının içinde . “
Farklı olmak ve farklı bir ses bulabilmek toplum içinde .
Kendine bir yaşam alanı bulabilmek ;tamamıyla kendin olabileceğin ,yargılamanın uzak olduğu , yarışmaların giremediği , kalıplara uymak zorunda olmadığınız o güzel insanı bulabildiyseniz ne mutlu ...
Bulmaya çalışan çokta şanslı olan iki gencin hikayesi .
Gönlümde yeri apayrı ...
Farklı olmak ve farklı bir ses bulabilmek toplum içinde .
Kendine bir yaşam alanı bulabilmek ;tamamıyla kendin olabileceğin ,yargılamanın uzak olduğu , yarışmaların giremediği , kalıplara uymak zorunda olmadığınız o güzel insanı bulabildiyseniz ne mutlu ...
Bulmaya çalışan çokta şanslı olan iki gencin hikayesi .
Gönlümde yeri apayrı ...
January 24, 2018
Back in the late 90s and early 2000s, I subscribed to a literary magazine called Cicada that mixed realism and genre, stories by teenage authors with stories by professionals. (It's still in print, apparently. Good for it.) Every two months issues appeared on my doorstep, introducing me to new works by Neil Gaiman, Patricia McKillip, Naomi Shihab Nye. I didn't love everything they printed, but I loved a lot of it--and I fell particularly hard and deep for "Very Far Away from Anywhere Else," which filled the better part of one issue and which I remember reading, all in one sitting, curled up in my aunt's living room chair.
As works by Le Guin go, it's minor--perhaps her most minor. Published as a stand-alone book, it doesn't even hit 100 pages and practically vanishes on my shelf. I have read less-than-glowing reviews of it that dismiss its didacticism, simplicity, and quaintness, and I can't really argue. But as a teenager, it hit me like a ton of bricks. There's a concept that poly people are fond of talking about called the "relationship escalator," the idea that first you date, then you become exclusive, then you marry, then you have kids, all these steps lined up one two three--and the idea that you don't have to ride the relationship escalator, that you can step off and still build a relationship that's valid and meaningful and true. Very Far Away from Anywhere Else was the first book to talk to me about, I guess, the life escalator, and to tell me it was okay to get off, not in a "run away and hide in the forest" kind of way but in a way that meant picking and choosing the parts that mattered to you and doing them in the order you wanted.
When I was sixteen years old my grandparents wanted to buy me a car, and I said no thank you. We negotiated. I got a copy of the full and complete Oxford English Dictionary instead, all twenty volumes of it. Almost eighteen years later, I still don't have a car and I still refer back to that dictionary. I have no regrets. And I have Owen and his conflict with his father to thank for that choice, to thank for showing me that there was a choice to make. Very Far Away from Anywhere Else talked to me about other things, too, like the difference between loving someone and being in love with them, like what it meant to create your own meaning of life. In many ways those are bigger things, more important things. Other books by Le Guin have told me other big things, other important things, have filled my heart and my mind. But sometimes it's the little things, the little choices, that have the biggest impact on your life.
I can't tell you how well this book reads for someone who doesn't first encounter it at the exact right moment of adolescence, because I was not that person. But I can tell you that, even on reread, it touches my heart.
As works by Le Guin go, it's minor--perhaps her most minor. Published as a stand-alone book, it doesn't even hit 100 pages and practically vanishes on my shelf. I have read less-than-glowing reviews of it that dismiss its didacticism, simplicity, and quaintness, and I can't really argue. But as a teenager, it hit me like a ton of bricks. There's a concept that poly people are fond of talking about called the "relationship escalator," the idea that first you date, then you become exclusive, then you marry, then you have kids, all these steps lined up one two three--and the idea that you don't have to ride the relationship escalator, that you can step off and still build a relationship that's valid and meaningful and true. Very Far Away from Anywhere Else was the first book to talk to me about, I guess, the life escalator, and to tell me it was okay to get off, not in a "run away and hide in the forest" kind of way but in a way that meant picking and choosing the parts that mattered to you and doing them in the order you wanted.
When I was sixteen years old my grandparents wanted to buy me a car, and I said no thank you. We negotiated. I got a copy of the full and complete Oxford English Dictionary instead, all twenty volumes of it. Almost eighteen years later, I still don't have a car and I still refer back to that dictionary. I have no regrets. And I have Owen and his conflict with his father to thank for that choice, to thank for showing me that there was a choice to make. Very Far Away from Anywhere Else talked to me about other things, too, like the difference between loving someone and being in love with them, like what it meant to create your own meaning of life. In many ways those are bigger things, more important things. Other books by Le Guin have told me other big things, other important things, have filled my heart and my mind. But sometimes it's the little things, the little choices, that have the biggest impact on your life.
I can't tell you how well this book reads for someone who doesn't first encounter it at the exact right moment of adolescence, because I was not that person. But I can tell you that, even on reread, it touches my heart.
May 30, 2020
Hakkında çok fazla şey söyleyemeyeceğim bir uzun öykü Her Yerden Çok Uzakta. Le Guin ile konuşmaya ihtiyacım vardı ve kendimi bu kitabı okurken buldum, bir günde de bitti. Ancak böyle kısa bir kitabın beni bu kadar etkileyeceğini tahmin etmiyordum. On yedi yaşındaki Owen'ın hayatına konuk oluyor ve onun ağzından ağzından ailesini, çevresini, hayatla ilgili düşüncelerini, hayallerini ve özellikle de Natalie'yi, onunla olan arkadaşlığını dinliyoruz. Fazla gerçek, fazla anlaşılır, boyutuna rağmen oldukça fazla duygu içeren bir kitap bu. İlerleyen yıllarda tekrar tekrar okuyacağıma şüphem yok.
"...aslında pek fazla akıl yürütmüyor, fazla bir şey hissetmiyordum. Artık hiçbir şey o kadar önemli gelmiyordu bana. Acıdan uzak durmak, bütün her şey bunun içindi sanki. Görüşmemizin bir yararı yoktu. Yalnızdım. Zaten her zaman yalnızdım ben. Bir süre onunla birlikteyken yalnız değilmişim gibi davranmıştım ama öyleydim. Ve sonunda bunu ona da kanıtlamış, ötekiler gibi Natalie'yi de bana sırt çevirmeye mecbur etmiştim. Gerçekten önemi yoktu bunun. Yalnız mıydım, o zaman rol yapacağım yerde bunu kabullenirdim daha iyiydi. Böyle bir topluma uyum sağlayamayan biriydim. Birinin benden hoşlanmasını beklemek aptallıktı. Hem benim neyimden hoşlanacaklardı ki? Koca beynimden mi? Sarsıntıya uğramış şu gösterişli, koca beynimden mi? Beyinden kimse hoşlanmaz..."
"...aslında pek fazla akıl yürütmüyor, fazla bir şey hissetmiyordum. Artık hiçbir şey o kadar önemli gelmiyordu bana. Acıdan uzak durmak, bütün her şey bunun içindi sanki. Görüşmemizin bir yararı yoktu. Yalnızdım. Zaten her zaman yalnızdım ben. Bir süre onunla birlikteyken yalnız değilmişim gibi davranmıştım ama öyleydim. Ve sonunda bunu ona da kanıtlamış, ötekiler gibi Natalie'yi de bana sırt çevirmeye mecbur etmiştim. Gerçekten önemi yoktu bunun. Yalnız mıydım, o zaman rol yapacağım yerde bunu kabullenirdim daha iyiydi. Böyle bir topluma uyum sağlayamayan biriydim. Birinin benden hoşlanmasını beklemek aptallıktı. Hem benim neyimden hoşlanacaklardı ki? Koca beynimden mi? Sarsıntıya uğramış şu gösterişli, koca beynimden mi? Beyinden kimse hoşlanmaz..."
November 15, 2017
The scary thing about this story is the fact that Owen is a 17-year-old teenager from a time before I was even born and I perfectly understand his thought process; I can relate to him completely, despite of our age difference and the general time difference. It surely says something about this book, the fact that I found myself in it. Or it says something about me...or both. But whether that is a good thing or not, I'm still not quite sure.
"We talked about life....And the sea was there, forty feet away and getting closer, and the sky over the sea, and the sun going down the sky. And it was cold, and it was the high point of my life.
I'd had high points before...
But always alone. By myself.
This time I was not alone.
I was on the high mountain with a friend. There is nothing, there is nothing that beats that. If it never happens again in my life, still I can say I was there once.”
"We talked about life....And the sea was there, forty feet away and getting closer, and the sky over the sea, and the sun going down the sky. And it was cold, and it was the high point of my life.
I'd had high points before...
But always alone. By myself.
This time I was not alone.
I was on the high mountain with a friend. There is nothing, there is nothing that beats that. If it never happens again in my life, still I can say I was there once.”
May 24, 2017
Kadınlarla erkekler nasıl dost olabilirler veya dost kalabilirler:
Ancak birbirlerine karşı cinsel bir şey hissetmiyorlarsa dost kalabilirler. İkisi de hissediyorsa, dostluk biter aşk başlar. Bir taraf bir şey hissediyorsa muhtemelen dostluk da biter aşk da; veya aşık olan taraf aşkını gömmek zorunda kalır ve dostluk da devam eder gibi yapar.
Aşkı sorguluyor sanki kitap, ama tabii ki çözüme ulaşamıyor. Kim çözebilmiş ki zaten :(
Ancak birbirlerine karşı cinsel bir şey hissetmiyorlarsa dost kalabilirler. İkisi de hissediyorsa, dostluk biter aşk başlar. Bir taraf bir şey hissediyorsa muhtemelen dostluk da biter aşk da; veya aşık olan taraf aşkını gömmek zorunda kalır ve dostluk da devam eder gibi yapar.
Aşkı sorguluyor sanki kitap, ama tabii ki çözüme ulaşamıyor. Kim çözebilmiş ki zaten :(
April 9, 2022
هیچ حرفی در مورد مشکلات یا پدر و مادر یا اتومبیل یا جاهطلبی نزدیم. ما دربا��هٔ زندگی حرف زدیم. به این نتیجهٔ مشترک رسیدیم که خوب نیست بپرسیم معنی زندگی چیست، چون زندگی یک پاسخ نیست، زندگی خود پرسش است و خود تو پاسخ آن هستی.
April 23, 2021
پدرم دراومد تا خوندمش
کلهم 90 صفحه و من کسلللل شدم:||||
این اولین نگوینی بود که خوندم و شدیدا ناامید شدم:|
ایشالا جورج ار و دریای زمین
کلهم 90 صفحه و من کسلللل شدم:||||
این اولین نگوینی بود که خوندم و شدیدا ناامید شدم:|
ایشالا جورج ار و دریای زمین
August 26, 2016
A children's literature professor recommended this book in a class I took years ago, and I wish I had read it then. At first, I compared it somewhat unfavorably to newer YA novels I've read, perhaps because the plot starts out relatively slowly. I once took a personality test that determines whether you are a nerd, geek, or dork, and while I'm not going to disclose my results, I'm pretty sure Owen, the protagonist, would have gotten all of the above. And back in the seventies, before nerd pride and geek culture were widespread on the internet, all three words (or at least the related concepts) were equally insulting. Initially, I thought Owen's angst over living a boring suburban life with parents and classmates who don't understand his intellectual interests was rather petty compared to the issues discussed in contemporary YA literature. (I somehow overlooked the ominous foreshadowing found in the allusions to the Bronte family.)
Midway through the novel, the plot picked up, and I was pleasantly surprised to find an author who understands what it's like to be a teen with only one friend you can really talk to. What it's like to stop caring about the things you once valued most in life. What it's like to create a world you want to live in, very far away from anywhere else. Instead of existing only to "save" the main character or help him check a rite of passage off his to-do list, the female lead, Natalie, has values and goals of her own, and the ensuing conflict turns the plot from bland to compelling. Despite the occasional instance of dated slang and the dreary mid-twentieth century suburban setting, this novel has a depth that is often lacking in the "controversial issue of the week" genre of teen literature.
Midway through the novel, the plot picked up, and I was pleasantly surprised to find an author who understands what it's like to be a teen with only one friend you can really talk to. What it's like to stop caring about the things you once valued most in life. What it's like to create a world you want to live in, very far away from anywhere else. Instead of existing only to "save" the main character or help him check a rite of passage off his to-do list, the female lead, Natalie, has values and goals of her own, and the ensuing conflict turns the plot from bland to compelling. Despite the occasional instance of dated slang and the dreary mid-twentieth century suburban setting, this novel has a depth that is often lacking in the "controversial issue of the week" genre of teen literature.
Displaying 1 - 30 of 495 reviews