MaXXXine - Review

Μετά το μακελειό στο Texas, το final girl του “X”, η ατρόμητη πορνοστάρ Maxine Minx αποφασίζει να κυνηγήσει το αμερικάνικο όνειρο της. Καταφθάνει στο Χόλυγουντ και κάνει οντισιόν για την ταινία τρόμου “Πουριτανή ΙΙ” της καταξιωμένης σκηνοθέτριας Elizabeth Bender. Ο ρόλος γίνεται δικός της και οι φιλοδοξίες της μεγαλώνουν. Η καριέρα που τόσο καιρό κυνηγούσε μόλις ξεκίνησε και δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να τη σταματήσει από το να αποκτήσει τη ζωή που της αξίζει. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει. Με τον διαβόητο κατά συρροή δολοφόνο Night Stalker να τρομοκρατεί το Λος Άντζελες και τα πτώματα των ανερχόμενων σταρ να πληθαίνουν, η Maxine κινδυνεύει πιο πολύ από ποτέ την ίδια στιγμή που ένας μυστηριώδης επισκέπτης από το παρελθόν της χτυπάει επίμονα την πόρτα.

Αφού κατέκτησε το 2022 με δύο από τις καλύτερες ταινίες τρόμου των τελευταίων χρόνων, ο Ti West επέστρεψε, μετά από δύο χρόνια ανυπόφορης αναμονής, με το τρίτο μέρος της εμβληματικής horror σειράς του. Μετά το “X” και το prequel του, “Pearl”, ήρθε η ώρα να ακολουθήσουμε τη Maxine στο Χόλυγουντ του 1985 και να γνωρίσουμε έναν κόσμο γεμάτο λάμψη, μυστικά και αίμα. Σχεδόν αυτόνομο από άποψη πλοκής, όπως και οι προκάτοχοι του, το νέο κεφάλαιο παρουσιάζει ένα ολοκαίνουριο slasher φιλμ με μια γενναία δόση μυστηρίου, που μπορείτε να παρακολουθήσετε είτε θυμάστε τις άλλες δύο ταινίες της σειράς είτε όχι. Μεταξύ μας, αν δεν τις θυμάστε τόσο το καλύτερο γιατί αν μπείτε στη διαδικασία να συγκρίνετε, έστω και ασυναίσθητα, το “MaXXXine” με τις προηγούμενες προσθήκες τότε η απογοήτευση είναι αναπόφευκτη.

Χωρίς να σημαίνει ότι η νέα ταινία είναι κακοφτιαγμένη, μιλάμε σίγουρα για μια υποδεέστερη, σεναριακά προσθήκη σε μια κινηματογραφική σειρά που, ευτυχώς ή δυστυχώς είχε ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη. Με μια ιστορία συγκεχυμένη που δυσκολεύεται πολύ να πάρει μπρος και μια αισθητή μείωση στις δολοφονίες και το gore, το “MaXXXine” είναι μια άκρως αντικλιμακτική συνέχεια στο ζοφερό character study του “Pearl” ή το ακαταμάχητα φορμουλαϊκό λουτρό αίματος του “X”. Είναι φανερό ότι η πλοκή δεν πατά σε γερές βάσεις και είναι διχασμένη ανάμεσα στο χαρακτηροκεντρικό της ύφος και το αφηρημένο μυστήριο που παρουσιάζει με αφορμή την άνοδο των ειδεχθών εγκλημάτων την τότε περίοδο δίνοντας έμφαση στη δολοφονική δράση του στυγερού serial killer Richard Ramirez που σημάδεψε με αίμα την εποχή. Την περισσότερη ώρα την περνάμε στο σκοτάδι, ανίκανοι να διακρίνουμε τον σκοπό της ιστορίας και να επενδύσουμε συναισθηματικά σε αυτή ενώ το τέλος είναι μια απρόσμενη μεν, χλιαρή δε κατάληξη σε μια σταθερά υποτονική horror εμπειρία.

Ο Ti West παραθέτει τη σχέση αγάπης-μίσους που έχει με τη βιομηχανία του θεάματος αναδεικνύοντας το Χόλυγουντ σαν ένα μέρος που εκπληρώνει όνειρα αλλά καταναλώνει ψυχές, ένα αδηφάγο τέρας με μαγευτική όψη που παρασύρει φιλόδοξους καλλιτέχνες μέσα στα κοφτερά σαγόνια του. Η ξεθωριασμένη αισθητική, γεμάτη νοσταλγία, διακριτικά σπασίματα του τέταρτου τοίχου και easter eggs από την λαμπρή Ιστορία του σινεμά είναι μεγάλο ατού, παρασύροντας τον θεατή στον πομπώδη και εκκεντρικό κόσμο της showbiz της δεκαετίας του ’80. Η ασυδοσία και ο κυνισμός έχουν την τιμητική τους και συγκεντρώνονται στο πρόσωπο της ασυμβίβαστης Max Minx, ένα κράμα δυναμισμού, υπερηφάνειας και αλαζονείας που έχει ενστερνιστεί το αμερικάνικο όνειρο ως κανόνα και μονόδρομο για την ζωή που πιστεύει ότι της αξίζει. Η Mia Goth έχοντας ενσαρκώσει τόσο την Max όσο και την Pearl, δύο χαρακτήρες πανομοιότυπους που διαμορφώθηκαν από τις συνθήκες των καιρών τους, κατανοεί απόλυτα την παράνοια του χαρακτήρα της και την αφήνει να ξεχυθεί σε όλο της το μεγαλείο μέσα από μια ερμηνεία που για άλλη μια φορά την καταξιώνει ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του horror, διεκδικώντας δικαίως τον τίτλο της ύψιστης scream queen των 2020s. Τόσο ο βετεράνος Kevin Bacon όσο και η εκρηκτική Elizabeth Debicki αφήνουν στίγμα τους ως δευτερεύοντες χαρακτήρες, χαρίζοντας για άλλη μια φορά ένα υποκριτικό αποτέλεσμα αντάξιο των προσδοκιών και του franchise που υπηρετούν.